De zesde editie van Pinx 2018 bracht in vijf dagen tijd een hoop toeschouwers op de been. Op de slotdag van het holebi filmfestival van Sphinx Cinema zat de zaal opnieuw goed vol voor twee prijsbeesten, Calamity en Saturday Church.

Geen met zichzelf in strijd liggend queer personage in Calamity. Wel een koppel ouders, dat hun eigen coming-out meemaakt.

Op dag vier van Pinx 2018 nemen we plaats in de rode zetels aan de Sint-Michielshelling voor de laatste voorstelling van de dag. Op het programma Petit Ami van Anthony Schatteman en A Moment In The Reeds van Mikko Makela, waarvan de hoofdrolspeler Boodi Kabbani helemaal uit Finland kwam overvliegen.

Xolani (Nakhane Touré) werkt in Johannesburg en keert één keer per jaar terug naar zijn geboortestreek in de Zuid-Afrikaanse bergen. Daar begeleidt hij een acht dagen durend initiatieritueel dat van de Xhosa-jongens mannen moet maken. Eén van die jongens, Kwanda (Niza Jay Ncoyini), wordt onder de hoede van Xolani geplaatst en krijgt het hard te verduren.

Het was even zomer op holebifilmfestival Pinx in Sphinx Cinema met Princess Cyd, een fris coming-of-age verhaal van regisseur Stephen Cone. 

In de filmreeks X-Ray stelt KASKcinema met het Atelier Mediakunst van KASK elke maand een avond voor, waarin film in zijn veelheid en tastbaarheid gebruikt, getoond en uitgedaagd wordt. In januari viel de keuze op Je tu il elle van Belgisch-Franse regisseur Chantal Akerman.

Regisseur Eva Cools was tot voor kort vooral bekend voor haar prachtige Spaanstalige kortfilms Las Meninas en El camino del deseo, maar daar komt binnenkort verandering in. Al in 2016 ontving ze de Visser-Neerlandia prijs voor beste scenario voor Cleo, de film die haar langspeeldebuut zal worden.

Een nieuwe maand, dus ook een nieuw film in het One Shot Cinema programma van Film Fest Gent. Elke maand kan je op donderdagavond in Sphinx Cinema terecht voor een in de Belgische bioscopen onuitgebrachte film die we volgens Patrick Duynslaegher niet mogen missen.

“It’s a reality of film festivals that you can’t see everything. You’re dividing your time between seeing films and utilizing your unique space to have meetings with people that you can’t otherwise” – Thom Powers

Maandelijks nodigt Sphinx een filmkenner uit in hun zalen om zijn/haar favoriete filmklassieker op hun witte doek te vertonen. Deze maand is het aan Christophe Vekeman, Vlaams schrijver, dichter en performer.
Christophe koos voor “Rumble Fish”, een Amerikaans filmdrama uit 1983 van regisseur Francis Ford Copolla.

Studio Skoop vormt al jaar en dag een geliefkoosde plaats voor de Gentse cinefiel. En alles wat we als belangrijk achten, gieten we in boekvorm. Paya Germonprez, voormalige partner van Skoop oprichter Ben ter Elst, heeft de beginjaren van de filmzaal verzameld in het boek Skopiumschuivers.

U kon er niet omheen: de posters en flyers van ‘MAKE ME UP BEFORE WE BLOW BLOW’ in en rond kunstencentrum Vooruit. De titel met Wham!-allures schreeuwde om uw aandacht – al dan niet in woord en beeld, en zelfs van buitenaf keek posterboy Benjamin Abel Meirhaeghe u indringend (of is het nu net uitnodigend?) aan.

KASK & CONSERVATORIUM School of Arts van de HoGent kan terugblikken op meer dan 200 jaar ervaring.

Voor wie nog nooit van The Rocky Horror Picture Show gehoord heeft: je moet het meemaken om het volledig te begrijpen. Alles wat je erover kan lezen op het internet of alles wat je vrienden je erover kunnen vertellen, zal voornamelijk extreem vreemd en als een goede grap klinken.

Er is een geschenk uit de hemel gevallen voor de cinefielen onder ons - een dubbel geschenk zelfs. Film Fest Gent breidt namelijk haar activiteiten uit met een eigen talkshow Film Fest Talkies, en ze trekt het hele land door met Film Fest on Tour. Bovenop het bekende filmfestival in het najaar, is nu gedurende het hele jaar de blijde cinefiele boodschap te horen. En dat start al direct!

Het filmfestival op locatie, Ciné Privé, is dit jaar aan zijn tiende editie toe. Dit werd opnieuw gevierd in de circuskerk van Malem, net zoals vorig jaar. Ondanks de kille temperatuur in de kerk, blijft het een uitzonderlijke locatie. De witte kerk staat gecentreerd tussen de al even witte rijhuizen.

Op 5 maart 1997 gingen de lichten van een nieuwe filmzaal in een hoekje van Gent voor de eerste maal aan. De zaal had karmozijnen zetelbekleding en was gevuld met studenten, professoren en cinefielen; allen waren ze de eerste leden van wat die avond de Universitaire Filmclub werd gedoopt.

Op 5 maart 1997 gingen de lichten van een nieuwe filmzaal in een hoekje van Gent voor de eerste maal aan. De zaal had karmozijnen zetelbekleding en was gevuld met studenten, professoren en cinefielen; allen de eerste leden van wat die avond als de Universitaire Filmclub werd gedoopt.

Nog voor het geweld in De Krook losbarstte, kon je op donderdagavond terecht in Sphinx Cinema voor een avond vol animatie dankzij Anima on Tour. Tijdens de krokusvakantie was er in het Brusselse Flagey Anima 2017, een tiendaags filmfestival gewijd aan animatiefilm.

Internationaal gelauwerd en voor een Oscar genomineerd, is regisseur Barry Jenkins met Moonlight prompt gelanceerd als een niet te negeren stem in het Amerikaanse filmlandschap. Geen lofrede blijkt loos te zijn, want de film behoort tot één van de meest indrukwekkende portretten van seksuele ontluiking en onderdrukking in recente jaren.

We leven vandaag in de 21ste eeuw. De strijd tegen holebi- en transfobie lijkt gestreden. In België, en bij uitbreiding West-Europa, is dat grotendeels het geval, al is er zeker nog plaats voor verbetering. Niet in alle landen is de situatie even rooskleurig.

Pinx liet ons al drie dagen genieten van een prachtige selectie LGTB-films en ook zaterdag was geen uitzondering. Er stond echter een heel ander soort film op het programma: Girls Lost, een magisch-realistische coming-of-age prent die in een sprookjeswereld worstelt met actuele kwesties als genderidentiteit, seksualiteit en verlangen.

Bij het lezen van de synopsis Théo et Hugo dans le même bateau kwam het schaamrood me op de wangen en begon mijn hart sneller te slaan. Twee mannen die in een woud van mannelijk naakt voor elkaar vallen, dat kan alleen maar vonken geven. De liefhebber van de explicietere homo-erotische film in mij werd wakker. Een kus op de wangen in beeld brengen is voor doetjes.

Gedurende vijf dagen neemt de LGTB-cinema de Sphinx over. Woensdag gingen we al naar Taekwondo kijken en vandaag stond Rara op het programma, een Chileens-Argentijns drama uit 2016. De film werd voorafgegaan door de kortfilm Mukwano van Cecile McNair. De Oegandese Mary Kabufufu zoekt asiel in Denemarken omdat zij en haar partner Rose bedreigd werden.

Dag drie van Pinx werd afgesloten door Women Who Kill van Ingrid Jungermann. Het debuut van de New Yorkse lijkt op basis van de korte inhoud een dramafilm, maar draait eerder uit op een dramacomedy. Want met een scherpe komische timing bovenop een laagje sarcasme wordt het op bepaalde momenten verdomd grappig.

Sphinx Cinema staat al enkele jaren garant voor sfeervolle filmfestivals in thema met een aantrekkelijk programma. De cinema slaagt er telkens in een selectie films naar de Sint-Michielshelling te brengen die de weg naar het reguliere filmaanbod in klein Vlaanderen niet zouden vinden. Gisteren ging Pinx van start.

In 2012 debuteerde Peter Monsaert met Offline, een aangrijpend familiedrama dat bekroond werd op onder andere het filmfestival van Sint-Petersburg en op de Ensors. Vier jaar later werd opvolger Le Ciel Flamand al vertoond op de befaamde filmfestivals van Toronto en San Sebastian. Monsaert moet dus stilaan tot het kruim der Vlaamse cineasten behoren.

Bent u wel fan van een avondje gezellig griezelen op Halloween, maar heeft u nog geen plannen?  Niet getreurd!

Bloed dat gratuit vloeit, rollende koppen en gegil. Zo hoort horror te zijn. Dat The Witch dergelijk etiket meekrijgt, is begrijpelijk, maar misschien wat overdreven. Al is een gewaarschuwd man er twee waard. De ondertitel A New-England Folktale verraadt al dat het lot van een goed christelijk gezin getart wordt door de duivel  in de vorm van – nu ja, hoe zou ook het anders – een heks. 

Bij Sphinx Cinema zitten ze niet verlegen om een festival meer of minder. Een tweetal weken geleden was er nog het kortfilmfestival Delicatessen, eind januari hadden we Pinx, in februari het Jeff Jeugdfilmfestival en ondertussen kwam ook het Courtisane festival even langs op de Sint Michielshelling. Afgelopen week was het tijd voor cineMÁS, het Spaans en Latijns-Amerikaans filmfestival.

We willen allen geloven in een feminisme dat zo vast staat als een huis. De werkelijkheid is echter anders, het gaat eerder om een onbevatbare agglomeratie. Na de vertoning van enkele (bij wijlen tevergeefs) als feministisch bestempelde video's, volgde een debat dat zorgde voor voelbare spanning in de kleine zaal.