Het was voor een quasi lege zaal dat oOoOO, pseudoniem voor de elektronische DIY-artiest Chris Dexter, zijn eerste elektronische impulsen door de speakers stuurde. Maar net toen de bedroomproducer het overnam van collega Butterklock, vormden velen die zich verstopt hadden in de uithoeken van de donkere Charlatan een gezellig hoopje volgers voor de Amerikaan. oOoOO (spreek uit ‘oh’) verscheen als een houthakker met de swag van een rapper uit de suburbs van LA. Als exponent van een generatie beatmakers uit de States die gretig gebruik maakt van sociale profilering en nieuwe media, paste het wel.

Als een logge locomotief trok hij zijn set op gang en werd de toon van het optreden meteen gezet: zware bassen, versneden poplyrics en een donkere melodie die het geheel toch kleur moest geven. Omgeven door een projectie van zwart-witte beelden die tristesse ademden, voelde je heel wat energie voortkomen uit de klanken van apparatuur die zich vooral op de planken bevonden. Bij momenten deed een gehurkte oOoOO ons denken aan Grimes die zo rusteloos rustig muziek op de grond kan maken terwijl ze zit. Daar heeft zijn muziek allerminst de trekken van. Thinkers inside the box hangen vaak het label witch house aan de man van Tri Angle Records en bij aanvang was het moeilijk niet te heupwiegen op het ritme van die witch house. Toch sloeg oOoOO er niet in dat een heel optreden vol te houden.

Een ondertitel in die visuals verwoordde het perfect: ‘but you can refuse to move’. Een projectie van zwart-witte beelden die tristesse ademden, sloten perfect  aan bij de stimmung die werd beoogd, maar die sfeerschepping verdween in wisselvalligheid. Sloten we af en toe nog de ogen om ons te laten onderdompelen in de zwarte poel van zijn wereld, dan maakten de stuiptrekkingen in sommige nummers daar vaak een einde aan. Abrupte eindes en stiltes, te veel wisselingen in de pitch om nummers te laten overvloeien en een stoïcijns-hypnotiserende brachten ons niet in vervoering. Want eerder dan volledig op te gaan in zijn muzikale creaties, dirigeerde hij zonder al te veel overgave het publiek met zijn controller.

We zagen dus een vrij wisselvallig optreden van iemand waarvan we weten dat het beter zou kunnen. Dat mogen we stellen, als we naar zijn platen luisteren - die wel begeesteren. Tijdens zijn performance kwamen daar slechts flarden van terug die sporadisch naar een hoger niveau tilden, maar al snel weer deden neerdalen. In een voorprogramma tijdens een Tri Angle Label Night (cf. zoals in AB in 2012)? Ja. Als hoofdact bevredigend? Nee, nog niet.