Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

Persoonsvorm

NONE | NONE
wo 30.04.2014 | 22:00

door Sara Logghe

Jongeren zijn op deze leeftijd bewust en onbewust bezig met de vorming van hun identiteit en zelfbeeld. Ze worden uniek en onafhankelijk. Zelfzekerheid, zelfvertrouwen maar ook verwarring en ongrijpbaarheid spelen een rol. Ze moeten voortdurend kiezen tussen imago en innerlijkheid. 

 

Dirk Delbaere heeft aan twaalf jongeren gevraagd om hen te mogen fotograferen bij hen thuis of ergens in hun eigen omgeving. Hierbij gaat het over hen zelf. Hij vroeg hen: "Toon je innerlijke..." Niet je imago, geen schijn, laat expressie weg, geen communicatie, ... Minder uitdrukken, meer zijn. Wat hierbij interessant is, is dat er een aantal paradoxen ontstaat dat het beeld beïnvloedt. Je kunt immers niet 'niet communiceren'. Kan je alle expressie weglaten? Je kunt niet spontaan zijn op verzoek. Kom ik zo dichter bij hun persoon of net niet? Is het mogelijk om jezelf te tonen zonder expressie of woorden? Heeft gedrag een tegenstelling: kan men zich 'niet-gedragen'? Kan je worden wie je bent? Kan je ervaren wat je al hebt meegemaakt? 


Nog meer vragen komen aan bod terwijl hij deze mensen leert kennen: Wat doen we hier? Ben je uiteindelijk alleen? Wanneer ben je echt jezelf en is dat zichtbaar? Is hier sprake van kwetsbaarheid? Is dit een onbereikbaar intiem "privédomein". Is dit reëel of artificieel? Waarheid of waanzin? Uiteindelijk ontstaat er een soort vertraagde choreografie. Ze proberen zich af te sluiten van de omgeving (en van de aanwezigheid van de fotograaf). Bij het kijken naar de beelden zijn we getuige van een wereld die we ooit kenden. Er zijn zowel bekende als vreemde situaties. Dit zorgt voor een beklemmende spanning. Wat is hieraan vooraf gegaan en wat volgt?

 

Als toeschouwer ga je communiceren met het beeld. We kunnen onszelf zien in relatie met deze persoon en de ruimte. Er is gelijkenis, verschil of herinnering mogelijk. Het empatisch vermogen wordt aangesproken, de subjectiviteit van de kijker wordt in het beeld geprojecteerd. Het herkenbare, familiaire in de beelden lijkt paradoxaal genoeg wat exotisch en vreemd. Het decor, de eigen kamer, het huis is verbonden met de centrale persoon en geeft informatie over die persoon. Deze informatie kan duidelijk zijn en het portret bevestigen maar soms ook verwarrend en ontkennend.

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓