Marissa Nadler heeft een pact met de duivel gesloten en bezit bovendien het patent op het publiek moeiteloos te laten wegdromen (of in slaap sussen in het geval van de vermoeide Tumult-blogger). Meer was er niet nodig dan een gitaar, haar fragiel stevige stem, extra begeleiding van viool en cello, en dan vooral die oprechte en bijna pijnlijke schuchterheid om haar uiterst persoonlijke muziek desalniettemin zonder twijfel de Domzaal en de wereld in te sturen. Waar ze het publiek wel honderd keer bedankte om te komen luisteren, en één enkele keer zelfs de titel van een lied vergeten was, klonken de liedjes zelf als een verpersoonlijking van zelfvertrouwen. Een stem die, bijgestaan door sober en donker lichtwerk en relatief eenvoudig gitaarwerk, direct het roer op zich nam en zonder verpinken het pijnlijkste en mooiste van de liefde bezong.

We waren wel eens benieuwd naar hoe een stem klinken zou die door Pitchfork omschreven wordt als "a voice you would follow straight into Hades". Dead City Emily, het centrale nummer op haar laatste album July, was het openingsnummer en niet zozeer voerde zij ons mee richting onderwereld, maar leek het wel alsof we er meteen middenin zaten. Waarna ze ons en ook wel vooral zichzelf er terug probeerde uit te zingen; ze zong alsof ze alles op dat eigenste moment herbeleefde. "Baby come back to me", de mantra uit het nummer 1923, klonk dan ook pijnlijk triest. Maar smeken deed Nadler allesbehalve, want als er één levensles bij haar album July hoort is het wel die van verandering en verder gaan: "I know better now/ I don't get as high" klinkt het sereen in het nummer Firecrackers.

Ondanks de fenomenale stem, en dan vooral omdat het uit zo'n fragiel lijfje en extreem schuchtere zangeres vloeit, was het optreden toch net iets te eentonig en dromerig. De tekst buiten beschouwing gelaten, klinken de meeste nummers relatief hetzelfde gezien de eenvoudige muzikale set-up: slechts enkel een gitaar, viool en cello. Poëten, asceten en mensen lijdende aan liefdesverdriet konden hun hart ophalen en troost vinden in Nadler's universele tristesse; voor zij die echter wat meer ambiance of gewoonweg muzikale variatie gewenst hadden, leek het optreden één lang, gelijktonig nummer. 

Ze mag zeker terugkomen naar Gent, deze duistere fee uit Boston, maar dan hopelijk met een iets uitgebreider pallet.