Jan Eelen (‘In de gloria’, ‘Het Eiland’, ‘De Ronde’) die theater regisseert, dat moet een succesverhaal zijn. Zijn theaterdebuut ‘God van de slachting’ dateert van 2012 en toerde door heel Vlaanderen en Nederland, maar trekt nog steeds volle zalen. En redelijk terecht. Ook al waren de recensies niet allemaal even laaiend enthousiast, het blijft een amusante tragikomedie die vakkundig getimed escaleert.

Deze klassieker, geschreven door de Franse Yasmina Rez, brengt twee koppels samen om te praten over een conflict tussen hun twee 11-jarige zoontjes. De ene heeft de andere met een stok twee tanden uitgeslagen en de ouders van het slachtoffer moeten de verzekeringspapieren laten tekenen.

Wat begint als een gewone zakelijke kwestie draait al snel uit op verwijten over opvoeding tussen twee koppels die naarmate de boel uit de hand loopt ook in hun eigen huwelijk recht tegenover elkaar komen te staan. Mannen tegen vrouwen, drie tegen één, de personages storten om beurt in en worden daar meedogenloos op afgerekend. Als Annette (Ann Miller) na een uur kibbelen ‘Goed, wat hadden wij nu eigenlijk afgesproken?’ vraagt, geen mens die het nog weet.
Slechte ouders zijn ze alle vier, oppervlakkige evenzeer. Het conflict tussen de kinderen wordt al snel naar de achtergrond gedreven en maakt plaats voor een vrijgelaten hamster en irritante telefoongesprekken, aangekondigd met de ringtone van ‘Barbiegirl’.

En als toeschouwer heeft het allemaal iets heerlijk voyeuristisch. Je zit bij de personages in de woonkamer en ziet hoe ze de boel onder kotsen, een fles rum achterover slaan en zich langzaam tegen elkaar keren terwijl je de discussies venijniger voelt worden. Soms gebeurt het wat plots, maar het blijft een tragikomische situatie vol plaatsvervangende schaamte, zoals we van Jan Eelen gewoon zijn. Al heeft hij ook wel al scherpere en betere dingen gemaakt. Het mocht misschien iets extremer, iets verrassender, zoals Roman Polanski deed in zijn filmbewerking van het stuk, 'Carnage'.

In de handen van minder getalenteerde acteurs zou dit stuk niet zo goed gewerkt hebben. Frank Focketyn en Els Dottermans stelen de show en op het einde exploderen ook de hautaine personages van An Miller en Oscar Van Rompay. De komische timing zit perfect en je voelt dat de spelers volledig op elkaar ingespeeld zijn. Zelfs als de spelers zich van naam vergissen of duidelijk de slappe lach inhouden, het hoort allemaal bij de charme van dit stuk.

Wie ‘God van de slachting’ nog altijd niet gezien heeft, je kan nog tot 14 juni in het NTG gaan kijken.

Absolute aanrader voor een luchtige theateravond!