Dag vijf van Gent Jazz Festival is duidelijk de start van het zomerse deel van Gent Jazz 2014. Waar de eerste dagen de regen met bakken uit de lucht valt en de tenten dienst doen als afdak, zoeken we nu de koelte en schaduw op onder de grote witte zeilen. Frisse wijntjes en een geïnstalleerd waterfonteintje zorgen voor de nodige verfrissing.  De brekende mooie stiltes die aanwezig zijn in performances laten ons op adem komen.

Wanneer we de Bijloke-site binnenwandelen beëindigt de vierkoppige band Bogus net hun vrolijke set in de Garden Stage. Op de Main Stage staat Plaistow al klaar. Johann Bourquenez is degene die met zijn piano het perfect op elkaar afgestemde trio met hedendaagse composities leidt. Al zijn het voor ons vooral de jonge contrabassist Vincent Ruiz en de drummer Cyrill Bondi die voor de mooie overgangen zorgen tussen stiltes, en dan weer enorm energieke jazz. Uit het interview blijkt dat de Zwitserse heren even sympathiek zijn op het podium als ernaast. Ook daarna, wanneer ze zelf naar de andere concerten kijken, genieten ze zichtbaar van het festival.

Na Plaistow mag Julia Holter haar eerste performance van de drie neerzetten in de Garden Stage. Daar staat dagelijks een artiest centraal die ervoor zorgt dat de optredens van Gent Jazz mooi aan elkaar gereigd worden. De dame zorgt voor memorabele optredens. De zangeres is geliefd bij een grote schare fans maar ook mensen die haar nog niet kenden kunnen nu niet anders dan sympathie opbrengen. Dat komt niet alleen door haar nummers die je doen wegdromen, en soms doen denken aan het gevoelsleven van een hysterische vrouw die beseft dat ze haar moet intomen. Ook haar humor wekt sympathie op. Waar ze in het eerste set haar lachspieren niet meer kan bedwingen omdat twee kindjes voor haar podium uitbundig beginnen te dansen, loopt ze tijdens de tweede set ineens even weg. Wanneer ze na een halve minuut terug het podium op huppelt met haar glas wijn, garandeert ze ons lachend dat het haar eerste wijntje is.

Olafúr Arnalds doet met zijn composities zijn naam eerst alle eer aan, en leert het publiek op entertainende wijze een C-noot zingen. We genieten erg van zijn optreden, tot wanneer de zanger zijn longen vult. Deze tussenkomst was voor ons eigenlijk onnodig en bewijst dat muziek zonder stem soms meer te beminnen is. De violiste maakt gelukkig alles goed. Haar solo zit zodanig vol passie dat haar snaren op het einde naar alle kanten krullen. Het prachtig strijkstukje staat op naam van Björk Oskarsdottir.

Een andere passionele vrouw die die dag op de Main Stage staat is Melanie De Biasio. Tijdens het interview in de mooie tuinen van de Bijloke overdondert ze ons met haar schoonheid en elegante bewegingen. Terwijl ze nadenkt over haar woorden, en ze daarna in alle rust uitspreekt, blinken haar ogen en lacht ze zachtjes. Uit het gesprek blijkt dat deze vrouw een half uurtje voor het optreden de volgorde van haar set vastlegt. Wanneer we vragen of ze wil beginnen met ‘I feel you’, het eerste nummer van haar plaat ‘No Deal’, lacht ze en zegt ze ‘Maybe, I’ll think about it’. Wanneer ze dan ook effectief begint met ons verzoeknummertje kunnen we niet anders dan haar in ons hart te sluiten. Als je weet dat een groot deel van haar concert geïmproviseerd is en ze haar stemgeluid laat bepalen door de kleuren van de spots die op haar schijnen is de bewondering groot. Ze heeft daarvoor zelfs speciaal een eigen lichttechnieker aangesteld. Met haar lichaam geeft ze haar muzikanten aan hoe ze moeten spelen. Zo spelen ze stiller, wanneer Melanie zich klein maakt en op het grote podium op haar hurkje gaat zitten. De vergelijking met grote namen als Billy Holiday en Nina Simone is meer dan terecht.

Tot slot is het aan Ludovico Einaudi. De geplande headliner van de avond, waar we de hele dag naar uitkijken. De componist heeft onder andere de soundtrack van Intouchables op zijn naam staan, en dit verklaart ook het filmische karakter van zijn optreden. Het publiek verandert in kijkers die zich helemaal in het verhaal verliezen.

Hoewel hij zichzelf als minimalist ziet, en de term als een synoniem ziet voor ‘elegantie en openheid’, lijkt ons dit etiket eigenlijk een te weinig allesomvattend begrip dat de moderniteit van zijn muziek moet aanduiden. De bijna 70-jarige pianist speelt inderdaad hedendaags klassieke en zeer toegankelijk jazz, maar het is meer dan dat. Het is een man met een ‘mens sane in corpore sano’, die omgeven wordt door jonge(re) muzikanten en zo zorgt voor een rakende show.

Nadat hij nog een bisnummer speelde en het publiek bleef klappen tot hij nog een laatste nummer begon, sloot hij zijn show af met een jamsessie waarbij het publiek op de aangegeven maat van zijn muzikanten klapten. Een performance waar we het gevoel hadden echt een ‘deel’ te zijn van zijn concert. Dit kon alleen maar eindigen met een staande ovatie en gestamp op de grond.

Kortom, de vijfde dag van Gent Jazz Festival genieten we van optredens die de Gentse Feesten-kriebels nog net even in toom kunnen houden.