Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

THE DROP - REVIEW

REVIEW | NONE
wo 24.09.2014 | 18:00

door Zoë Hoornaert

Ja, we mogen best trots zijn op deze film met 20th Century Fox/Universal logo én herkenbare tune als intro. Wat erop volgt is een duistere misdaadfilm die langzaam, maar nooit zonder de onderhuidse spanning te verliezen, richting climax kruipt. 

 

The Drop is een trage misdaadfilm en breekt daarom meteen met de talloze misdaadthrillers die de traditionele Hollywoodmachine eerder produceerde. De film ligt veeleer in de lijn van Ridley Scotts American Gangster of Martin Scorsese’s The Departed dan in die van een goedkope Sin City. In de film nemen sterke personages al snel de bovenhand en wordt stereotiep geweld tot een minimum gereduceerd. Het ’lage’ actiegehalte is misschien de reden waarom de Amerikaanse pers Roskam niet meteen in de armen sloot. 

Een goede twee jaar geleden kreeg Roskam het scenario Animal Rescue van Dennis Lehae naar zich toegeschoven. Eerdere films van de fictieschrijver Lehae (Gone Baby Gone, Mystic River) zijn de laatste jaren uitgegroeid tot vaste waarden in het misdaadgenre. Films die, net als The Drop, zorgen voor subtiel nagelbijten en klamme handjes zonder de actie rijkelijk over het scherm uit te smeren. 

Hoofdpersonage is Bob (Tom Hardy), een simpele en eenzame kerel die samen met zijn oom Marv (James Gandolfini) een niet al te koosjere bar runt. Geregeld organiseert de Tsjetsjeense maffia er een dropnight waar de twee barkeepers enkel het geld veilig in de kluis dienen te bewaren. Al verandert een overval op de bar plots heel wat voor Bob. Wanneer hij later nog eens een puppy vindt in de vuilnisemmer van Nadia (Noomi Rapace) wordt zijn leven er niet meteen gemakkelijker op. 

Roskam creëert ,net als in zijn debuut Rundskop, een duistere sfeer op het witte doek. In knap gefilmde shots zuigt Roskam je mee in de leefwereld van de gedeukte personages. Deze dragen elk een rijk verleden met zich mee, dat laagje per laagje wordt onthuld. Toch blijft er ook na het einde van de film nog heel wat mysterie rond de personages hangen. Niet alleen naar Roskam mogen er lovende woorden gegooid worden, ook zijn overgevlogen kompaan Nicolas Karakatsanis (Director of Photography) verdient evenveel lof. Eerder dook zijn naam al op in de aftitelingen van films als The Loft en (jawel) Rundskop. Karakatsanis brengt alles op de juiste manier in beeld en laat zijn technisch kunnen duidelijk zien. De filmstijl blijft voortdurend vrij simplistisch, maar versterkt net daarom het duistere gevoel van de film. De nauwkeurig uitgekozen shots blijven boeien en lijken haast uit een prentenboek tot leven te komen.

Jammer zijn de magere acteerprestaties van Matthias Schoenaerts. De Belg komt qua acteerprestaties amper aan de geblokte schouders van Tom Hardy, die de rol van Bob ijzersterk neerzet. In het verhaal krijgt hij slechts een bijrol toebedeeld, waarin hij opnieuw de simpele, agressieve en op sportschoenen flanerende boef neerzet die we eerder in Blood Ties te zien kregen. Hopelijk kan de acteur zijn tanden in de toekomst eens in een andere rol zetten. 

Naast de acteerprestaties van Gandolfini daarentegen, kan je amper kijken. Gandolfini draagt nog steeds een zweem Tony Soprano met zich mee, maar zet deze rol voor een laatste keer perfect naar zijn hand. De zin ’We’re all dead men walking. But we just don’t know it yet’  bezorgt de film een extra tintje melancholie. 

Er werd heel wat gespeculeerd over de eerste pasjes van Michaël R. Roskam in de Amerikaanse filmwereld. Die pasjes werden misschien niet al te warm onthaald door de overzeese pers, maar werden hier opgehemeld tot ferme stappen richting een groeiend stardom. Terecht blijkt, want de duistere misdaadfilm boeit van begin tot einde. Roskam levert, dankzij de doordachte mise-en-scène en de sterke cast, een film af die zich onverwacht ontplooit tot een beklijvend plot.  

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓