SUUNS (spreek uit als "soons") heeft sinds tweede langspeler Images Du Futur (2013) een standvastig plekje weten te veroveren in het muzieklandschap. De Canadese krautrockband werd genomineerd voor de Polar Music Prize, kwam terecht in heel wat eindejaarslijstjes, en stond gisteren (30/09) ook voor de eerste keer in Gent.

Voorprogramma en obsessief knopjesdraaier Holy Strays maakte zich meester in het creëren van indrukwekkende soundscapes, gedreven door (bij momenten) heftige beats en bassen. Laag boven laag werden klanken en loops toegevoegd, eerst helder en melodisch, daarna steeds chaotischer en dreigender. De bezwerende ritmes en live ingespeelde beats maakten het geheel bovendien best dansbaar. Iets wat het publiek op zo’n vijf meter afstand jammer genoeg niet zo goed had begrepen.

Een soort Oosterse toespraak schalt door de speakers. Het is de aankondiging van een psychedelische trip, die ons niet altijd evenzeer zal kunnen boeien. Nochtans begon de set goed. Een vuile, moddervette synth neemt het op tegen enkele kille gitaarnoten en we weten meteen weer waarom we hier staan: maximaal effect met minimale middelen. In de volgende song wagen de heren zich zowaar aan bluesrock. Maar dan wel het soort waar de gemiddelde bluesrockband huilend van wegkruipt onder mama's rokken. Het blijft SUUNS natuurlijk. Wat volgt is een psychedelische speeltuin vol dissonantie, toegeknepen zang en langgerekte jamsessies. Energieke pletwalsen als Powers of Ten of 2020, aangevoerd door wobble bas, slide en stroboscopische visuals, zorgen nog voor memorabele herkenningspunten, maar het overige doet vaag en onbestemd aan. Ergens halfweg de set wordt de Oosterse toespraak herhaald, ditmaal met ondertitels. De band stopt met spelen en kijkt mee. Het begint ons te dagen: SUUNS mikt niet zozeer op een onderhoudend concert, maar op een ervaring. Liefst eentje die je ondergaat. De ene keer met de ogen gesloten, de andere keer met pupillen de grote van een twee eurostuk. Het concert als kunstvorm, waar de wetten van song (nauwelijks afgelijnd), zang (zeer miniem en zeer stil) en structuur (hu?) niet langer gelden. Boeien deed het niet altijd, daarvoor was de set te eentonig en de opbouw te langzaam. Maar laat het echter duidelijk zijn dat de heren van SUUNS weten hoe een sfeer op te bouwen, los van het podium, de wereld en (helaas) ook een beetje het publiek.

Foto's: Tiffany Devos