Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

05/10 IK HEET JAN EN IK BEN NIETS BIJZONDERS I*BOEKS

NONE | TEKST
zo 05.10.2014 | 13:00

door Sara Logghe

Je zult maar een doodgewoon kind zijn in een wereld waarin iedereen iets bijzonders is. Iets bijzonders kan. Iets bijzonders wil. Neem nu Jan. Hij is niet slim en niet dom. Niet klein en niet groot. Niet dik en niet dun. Zijn haar is niet blond en niet bruin. Zijn ogen zijn zo grijs als een lucht vol wolken. En als hij zichzelf niet was, hij zou niet eens onthouden hoe hij eruitziet. Hij is gewoon. Zo gewoon dat hij zin heeft om het uit te schreeuwen. Maar dat doet hij niet. Hij doet iets anders. Hij neemt zich voor bijzonder te worden. Want als hij dat doet, wordt hij misschien iets minder onzichtbaar. O ja, bijna vergeten: er is ook Jans buurmeisje Nina. Een brutaaltje met rode krullen, dat bijzonder zijn maar niets vindt. En toch wil ze Jan helpen, op haar eigen felle manier. Jan en Nina storten zich een knetterend avontuur. 

 

Kathleen Vereecken schreef een vrolijk verhaal over een jongetje dat graag bijzonder wil zijn en Eva Mouton maakte daarbij hilarisch grappige tekeningen. Deze twee vriendinnen presenteren zondag 5 oktober hun boek “Ik heet Jan en ik ben niets bijzonders” om 15u in boekhandel I*boeks. Iedereen is welkom om te komen luisteren naar een aantal fragmenten voorgelezen door schrijfster Kathleen terwijl Eva tekent. Daarna is er een dubbelinterview met deze lieve dames door Tim Van Der Mensbrugghe. In volle voorbereiding voor de promotie van hun boek, maakten Eva en Kathleen tijd voor een gezellige babbel over hun kijk op bijzonder zijn, het belang van humor en uiteraard over hun nieuwe boek. 

 

Een bijzonder verhaal

Kathleen:  Ik was al een tijdje bezig met het idee om een verhaal te schrijven over een kind dat niet echt bijzonder is en daar iets aan wil doen. We leven in een tijd waarin bijzonder zijn bijna de norm is. Je mag niet meer gewoon een hobby hebben, je moet een passie hebben. Bij kinderen moet alles gediagnosticeerd worden. Alles wat van de norm afwijkt, moet een stempel krijgen. Van de kinderen die vandaag geboren worden zal 89% tegen hun 21ste een diagnose hebben van iets psychisch of neurologisch. Gewoon zijn bestaat bijna niet meer. Je zal ook maar een doodgewoon kind zijn zonder speciale talenten. In hobby’s moet je uitblinken. Een kind zonder specifieke interesses valt uit de boot. Ik dacht: zou het niet leuk zijn een gewoon jongetje neer te zetten dat de druk voelt om bijzonder te zijn?

Eva: Kathleen heeft eerst het verhaal geschreven en dan gevraagd of ik illustraties wou maken, maar we zaten onmiddellijk op dezelfde golflengte over het feit dat het verhaal rijkelijk geïllustreerd moest worden. Het leek mij leuk om bepaalde stukken tekst door Jan of Nina te laten zeggen aan de hand van tekeningen. Ik heb het verhaal op een zondagavond rustig gelezen en ik was er volledig in mee. Je hebt kinderverhalen die niet ambitieus genoeg zijn of te braaf en dat is dit verhaal totaal niet. De kinderen in dit boek nemen het heft in handen om zelf uit te zoeken hoe ze alles gaan doen.

 

Bijzondere kinderen

 

 

 

Kathleen: Wijzelf zijn wel ambitieus denk ik. Schrijven heb ik nooit gedaan vanuit de behoefte om bijzonder te zijn, maar wel omdat ik het doodgraag deed. Eens je in dat schrijven zit, wil je het zo goed mogelijk doen. Ik wil boeken schrijven waar mensen “waw” van zeggen, maar ik was een vrij onopvallend kind. Ik wou vooral supertalenten hebben in dingen waar ik geen talent in had zoals hordelopen of zo.

Eva: Ik weet nog dat ik als kind opkeek naar speciale kinderen zoals Pippi Langkous of Mathilda. Ik herinner mij dat ik zelf probeerde om met mijn gedachten dingen te verplaatsen. Als je dingen graag doet dan wordt je daar positief in gestimuleerd en doe je het nog liever. Als kind zat ik op een heel kleine dorpsschool. In mijn klas zat een heel mooi meisje met blonde krulletjes en zij was heel goed in sport. Dat daagde mij wel uit om een tandje bij te steken. Dat maakte mij wel heel sterk. 

 

“Als je dingen graag doet dan wordt je daar positief in gestimuleerd en doe je het nog liever.”

Eva Mouton

 

Kathleen: Vandaag is er meer druk op kinderen. Zeker als ik vergelijk met toen ik kind was. Toen was het allemaal meer “easy going”.

Eva: Het boek is niet belerend bedoeld. Jan gaat op zoek naar hoe hij bijzonder kan zijn. Hij bekijkt het guinness book of records om te zien wie zo bijzonder is dat die persoon in dat boek mag. Dan gaan Jan en Nina een paar van die freaks bezoeken. Dat lijkt mij vooral een toffe zomer geweest.

 

Wel heel bijzondere personages

Kathleen: Al die rare mensen uit dat boek die met recordpogingen bezig zijn, zijn niet verzonnen. Ze zijn wel iets meer karikaturaal gemaakt, maar ze bestaan echt. De harigste familie bijvoorbeeld, die Eva heel mooi getekend heeft. Normaal schrijf ik voor adolescenten over bloedserieuze onderwerpen. Een totaal ander genre geeft wat lucht en ademruimte. Dat is verfrissend want je mag geen karikatuur van jezelf worden. Het diende zich gewoon aan en ik heb er mij eigenlijk wel mee geamuseerd. Ik heb voor dit boek weinig research moeten doen, behalve een aantal gekke records opzoeken. Voor mijn historische boeken ben ik soms een jaar bezig met het lezen of bezoeken van bepaalde plaatsen. 

 

“Een totaal ander genre geeft wat lucht en ademruimte. Eigenlijk vind ik dat wel verfrissend want je mag geen karikatuur van jezelf worden.”

Kathleen Vereecken

 

Eva: Voor kapitein Winokio heb ik een boekje gemaakt voor kindjes vanaf twee jaar. Voor kleuters gebruik ik flashy kleuren en probeer ik niet te veel informatie in mijn tekeningen te stoppen. Dat moesten telkens paginagrote illustraties zijn. De toon van dat boek was heel warm en knus. Meestal trek ik mij niets aan voor welke leeftijd ik teken. Als ik denk aan hoe ik voor Eva’s gedacht teken, dan is er veel connectie met hoe ik dat deed voor dit boek. Het is ook tof dat als je voor een boek een volledig verhaal kan tekenen, dat je dan kan nadenken over Jan is een jongetje van zo oud, welke kamer zou die hebben? Ik dacht soms dat bepaalde zaken beeldend interessanter waren zoals bijvoorbeeld dat hij een laptop zou hebben in plaats van een computer. Dan kon ik hem ook eens in de zetel zetten, anders zouden die telkens in een computerkamer opzoekingen doen. Hij heeft een heel gezin en alle gezinsleden komen ook aan bod. Ik vond het wel tof om dan te bedenken hoe die aan tafel zitten en of er nog “sloefen” rondslingeren of zo.

Kathleen: Ik heb ook Nina wat aangepast omdat jij vond dat ze rosse krullen moest hebben.

Eva: Nina moest inderdaad tegengewicht bieden voor Jan. Die ziet er heel gewoon uit met zijn broekje en gestreept truitje. Nina heeft dan een broekpakje aan en turnpantoffels. Die komt uit een andere thuis.

 

Een bijzonder fijne samenwerking

 

 

Kathleen: Wij hebben af en toe samen gezeten nadat Eva het verhaal gelezen had en al wat schetsen had gemaakt.

Eva: Wij wilden altijd heel serieus vergaderen, maar als we dan samen waren was dat zo gezellig en dwaalden we af. Omdat het zo goed klikte, wisten we wel dat het goed zou komen.

Kathleen: Misschien hebben we niet serieus vergaderd, maar we konden op die manier wel voelen dat we op dezelfde golflengte zaten. Ik vond dat ook niet erg om bepaalde stukken van mijn tekst in te leveren voor dingen die beter tot hun recht komen in een tekening.

Eva: Het was tof dat we allebei ons ego opzij konden schuiven. We waren al vriendinnen dus om dan samen te werken was dat heel tof. Gelukkig dat het goed ging, want dat kan ook gevaarlijk zijn.

Kathleen: Ik had wel verwacht dat het goed zou gaan, want ik kon me meteen jouw tekeningen bij mijn verhaal voorstellen.

Eva: Het was niet anders om tekeningen te maken bij een verhaal dat niet van mezelf is, maar stel dat het voor een historische roman was waar ik veel research ging voor moeten doen dan ging ik misschien voorstellen om dat toch aan iemand anders te vragen. Ik ben nu vijf jaar bezig en in het begin zou ik zoiets wel gedaan hebben. In het begin denk je, ik ben tekenaar dus ik kan alles tekenen, maar dat is niet waar. 

Kathleen: We wisten alleszins al dat we goed konden lachen. Als ik het boek nu herlees en ik zie bepaalde tekeningen dan schiet ik gewoon in de lach, met die kakkerlak bijvoorbeeld. Het is geen opbeurende zomer geweest op wereldvlak. Humor en relativeringsvermogen maken alles wat draaglijker.

Eva: Het is bovendien zowel een leuk boek voor kindjes die goed kunnen lezen, maar ook voor kindjes die niet zo graag lezen omdat er veel tekeningen in staan.

Kathleen: Ik denk dat het ook een fijn voorleesboek is. Zondag zal ik dus een stuk voorlezen en Eva tekent. Net zoals we samen aan het boek hebben gewerkt.

 

“Ik heet Jan en ik ben niets bijzonders” van Kathleen Vereecken en Eva Mouton verschijnt bij Lannoo. Het boek wordt aan u voorgesteld op zondag 5 oktober om 15 uur. Plaats van het gebeuren is boekhandel I*boeks, Hoveniersstraat 96, 9050 Gent (Ledeberg). Graag aanmelden bij ikheetjan@outlook.be. Breng zeker jullie kindjes mee!

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓