Een Lolita beloofde even lustopwekkend te zijn als het boek van wijlen Vladimir Nabokov. Het theaterstuk bezorgde alvast diezelfde lichtrode oortjes en blosjes op de wangen. Een spel tussen twee monologen die zich vol verlangen in elkaar willen verweven zonder elkaar ooit daadwerkelijk aan te raken.

Vijftig jaar geleden schreef de Amerikaans-Russische schrijver Vladimir Nabokov een relaas over de seksuele zielenroerselen van Humbert Humbert. De hoogleraar verloor destijds zijn hart aan de dertienjarige Dolores. Van kindermisbruik weinig sprake, want ook Dolores liet zich graag door ‘de man met de heerlijke tong’ beminnen.

NTGent zoekt en vindt in deze voorstelling in de grens tussen pedofilie en échte liefde. Bernard Dewulf laat de personages na dertig jaar terugblikken op hun tumultueuze verhouding. Zowel Frank Focketyn als Els Dottermans schitteren in de monologen van Dewulf, al is Dottermans toch het extra laagje goudfolie rondom het geheel. In de korte zangpassages en tafelacrobatie laat Dottermans zien dat ze de rol van Dolores volledig beheerst. Ze schommelt behendig tussen de rol van een dertienjarig meisje en dat van een drieënveertigjarige dame. Een dankbare rol, want het is Dottermans die het publiek bespeelt alsof ze zelf een Lolita was.

Daardoor komt de rol van Frank Focketyn jammer genoeg in de schaduw van zijn tegenspeelster terecht. Hij zet het personage Humbert Humbert wel geloofwaardig neer en legt de nodige emoties in zijn monoloog. Humbert is de gebroken ziel die ‘slechts vier maanden geleefd heeft, de rest is omgevingsgeluid’. Focketyns monologen zijn dieper, emotioneler en meer doorspekt met hartstocht dan die van Dottermans, maar worden toch iets minder gesmaakt door het publiek.

Tijdens de volledige voorstelling zit een oude man haast levenloos aan één van de schoolbankjes op het toneel. Afgezien van de korte slow met Dolores naar het einde toe en een kort piano intermezzo, voegt de man weinig toe aan het stuk. Het is bovendien raden naar zijn rol. Is hij de schrijver Nabokov die stilzwijgend meekijkt naar zijn opgegroeide personages? Of is hij de vermoorde polaroidfotograaf die Dolores destijds wegkaapte bij Humbert Humbert? Veel mogelijke interpretaties, maar weinig duidelijkheid. 

De sterkte van het stuk zit vooral in de monologen van Bernard Dewulf. Die lopen over van verlangen naar de vervlogen tijden. Humbert hunkert naar de tijd dat hij het lichaam van de jonge Dolores nog dagelijks begeerde, terwijl zij vooral verlangt naar haar strakke billen en rimpelloze huid van toen. De gesproken teksten worden afgewisseld met voice-overs die je nog meer in het verleden zuigen. Dewulf goochelt met woorden van begeerte en ingetogen lust die de gevoelens van de personages extra in de verf zetten. Net omdat de personages elkaar nooit echt lijfelijk beminnen, schuifelt er ook langzaam een gevoel van tristesse over het podium.

Enige minpuntje aan het stuk zijn de Willem Vermandere-achtige intermezzo’s. Te pas en te onpas (maar vooral te onpas) galmt een Vlaams lied doorheen de luidsprekers. De poëtische drive die doorheen het stuk is opgebouwd, wordt er telkens weer door aan diggelen geslagen. Bovendien geeft de oude stem weinig meerwaarde aan het stuk.

Een Lolita brengt duidelijk in beeld hoe de twee na dertig jaar gehavend, maar nog steeds verlangend, terugkijken op hun relatie. Op een intrigerende manier bezorgt Dewulf een nieuwe invulling aan Nabokovs Lolita. Het stuk heeft een breekbare zijde, maar bijt tegelijk ook van zich af. NTGent plaatst de voorstelling al voor de derde keer op de planken en er mogen er gerust nog enkele volgen. Men zegge het voort.