Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW DEKLEINEOORLOG

REVIEW | NONE
wo 08.10.2014 | 18:00

door Sara Logghe

Een soldaat vecht voor vrijheid, democratie, eer en vaderland. Maar als die soldaat gewond op de grond ligt en zijn bloed vermengt zich met de modder, denkt hij dan nog aan die vrijheid, democratie, eer en vaderland?

 

Die vraag stelt Valentijn Dhaenens zich tijdens zijn monoloog “DeKleineOorlog” van het theatergezelschap Skagen in de Minardschouwburg in Gent. Dit stuk gaat over de keerzijde van de oorlogsmedaille. De kleine man die vol goede moed en idealen naar het front trekt en daar gruwelen doorstaat voor hij beseft niet meer te zijn dan een kleine, vergetenswaardige pion in een groot schaakspel.

 

Nog voor de lichten uitgaan, hoor je een zacht gehum uit de stereo’s klinken. Naarmate de lichten dimmen, wordt het neuriën luider. Eens het donker is, zijn alle ogen gericht op het podium. Daarop staat een groot zwart scherm met enkel de afbeelding van een oude telefoon zichtbaar. Dan start Valentijn zijn verhaal en stapt vanachter het zwarte scherm het podium op in een verpleegsteruniform dat recht uit een hospitaal uit de Eerste Wereldoorlog komt. Hij (of zij) duwt een klein ziekenhuisbed voort met een televisiescherm waarop een gewonde man (hijzelf) is afgebeeld.

 


Er is geen kleur te zien. Of toch bijna niet. Het zwarte doek en witte licht primeert, wat koud en kil aanvoelt. Andere kleuren, groen en bruin, zijn heel grimmig en vuil. Het voelt ongemakkelijk. En toch beweegt Valentijn zich daartussen alsof hij daar al zijn hele leven stond. Alsof hij niets anders meer kent. Alle hoop op warmte en vrede lijkt verloren. Het enige lichtpuntje is een mandarijntje. Heel ongewoon in tijden van oorlog. Werd de verpleegster beloond of had het geen verdere betekenis? Als Valentijn “Nature Boy” begint te zingen, dwalen mijn gedachten af. Het nummer is geïnspireerd op de reformbeweging die eind 19e eeuw ontstond in Duitsland. Na de oorlog was men nostalgisch naar tijden van vrede en onbezorgdheid.

 


Valentijn als verpleegster vertelt een monoloog, maar toch staat ze niet alleen op het podium. Telkens als je de telefoon hoort, staat een nieuw slachtoffer op uit zijn bed. Williswaar ook gespeeld door Valentijn. Het is een film die speelt op het zwarte scherm, maar interactief met wat hij op dat moment op het podium doet. Praten, zingen, een brief schrijven,… De projectie en het spel zijn perfect getimed en je ziet de relatie tussen verpleegster en patiënt. Wat niet altijd liefdevol of zelfs maar dankbaar blijkt te zijn. Voor dit stuk baseerde Valentijn zich op getuigenissen uit verschillende oorlogen. De 20e eeuw staat er bol van. En de start van de 21e lijkt niet veel beter. Dit jaar herdenken we de start van de Eerste Wereldoorlog, maar Dhaenens wijst ons erop dat er sindsdien niet veel veranderd is. Bij het verlaten van de Minard, is het onmogelijk om hier niet over na te denken.

 


Gezien op 8 oktober ’14, in Minard Schouwburg.

 

Isalien Van Hoorebeke

Foto's: Vooruit

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓