“Het zijn de kleine dingen die mislopen, die de goudmijn zijn van het leven”, fluisterde An Pierlé toen haar piano het donderdagavond even liet afweten. Kleine foutjes waren er zeker tijdens haar concert in de Gentse Sint-Jacobskerk, maar het waren de grootse, romantische klanken die van de avond een magistrale belevenis maakten.

Voorprogramma’s komen vaak in de vergetelheid van het vagevuur terecht, maar Strand is één van de uitzonderingen. Bert Dockx (Flying Horseman en Dans Dans) heeft iets met dromen, zo zegt hij zelf. Met enkel gitaar en zang bracht hij donkere nummers, gevuld met een zelden gehoorde melancholie. Nooit triest wel. Met zijn mooie Nederlandse teksten toverde hij steeds een zweem van een glimlach op je lippen. Slotnummer Strand werd de kers op de taart, waarin Dockx intiem begon en eindigde, maar tijdens het middenstuk zijn snaren bespeelde alsof het zijn laatste dag op aarde was.

Er zijn weinig vrouwen die het kunnen. Hun publiek toespreken alsof ze een verlegen muurbloempje zijn, om daarna de haren op hun armen recht te krijgen met liederen vol passie en vuur. An Pierlé kan het. Als een duivelse godin verscheen ze op het balkon van de Sint-Jacobskerk, neerkijkend op de nietige menigte. “I fear for the child in you”, klonk het dreigend tijdens haar eerste nummer. Achter haar luimde de imposante orgel, die de kerk vulde met tonen die hartstochtig twijfelden tussen hemel en hel. Alsof je plots midden in Dante’s Divina Commedia gedropt werd.

Na twee bombastische nummers vervoegde An Pierlé haar band op de begane grond. De accenten wisselden mooi af: nu eens intiem, dan weer heel intens, met de wonderlijke stem van Pierlé die alles in goede banen leidde. Alleen verdween de orgel een klein beetje naar de achtergrond, wat bij die intense nummers een beetje jammer was. Voor de rest echter niets dan lof, wat zich dan ook vertaalde in een minutenlang applaus van het publiek. Pluim ook voor de technici die ervoor zorgden dat het lichtspel naadloos aansloot bij de sfeer van de muziek.

Voor de bisronde trok Pierlé met haar twee vrouwelijke kompanen opnieuw naar het balkon. Met enkel de orgel als begeleiding lieten ze hun bijna Bijbelse gezangen los op het publiek dat met open mond toekeek. Een imposante afsluiter die perfect paste bij de setting van de Sint-Jacobskerk. An Pierlé en haar band verdienden dan ook ruimschoots een tweede ovatie en konden met de glimlach terugkijken op een geslaagde avond. 

Michiel Martin