Een film waarin de mediaschuwe Houellebecq de hoofdrol speelt, klinkt veelbelovend voor vele literatuurliefhebbers. Zeker wanneer de schrijver van ‘Elementaire Deeltjes’ in de Franse media wordt gelauwerd voor zijn verborgen acteurstalent. Al moet België heel wat kauwen om het stuk te kunnen smaken.

Na Gérard Depardieu in ‘Mammuth’ en de Belgische Benoît Poelvoorde in ‘Le Grand Soir’, was het aan de Franse auteur Michel Houellebecq om zich aan het regisseursduo Gustave Kervern en Benoît Délepine over te geven. In NDE (Near Death Experience) speelt de schrijver een levensmoeë man in fietstenue.
Nadat hij al enkele zelfmoordpogingen heeft ondernomen – telkens gedwarsboomd door een spelend kind of een jogger – trekt hij onder het mom van een fietstochtje naar de bergen. Daar hoopt hij zich rustig van het leven te ontnemen.
NDE brengt een intrigerend verhaal die het evenwicht vindt tussen drama en komedie. Houllebecq is in alle opzichten het hoofdpersonage van de film. Zijn alleen-zijn wordt nog eens extra in de verf gezet door andere personages nooit helemaal in beeld te brengen. Enkel benen en armen worden in beeld gebracht, maar een hoofd, laat staan een oogopslag van een ander personage krijg je nooit te zien. Bovendien heeft de auteur de perfecte uitstraling om het depressieve personage neer te zetten. Met zijn onverzorgd kapsel, doorleefd lichaam en lurkend aan een sigaret is hij het prototype van een afgepeigerde ziel.

De begingeneriek begint veelbelovend: bliksemschichten verlichten de namen van regisseurs, acteurs en andere krachten achter de film. Wat volgt zijn sobere, lange shots met weinig tekst. In het begin zijn deze arthouse-beelden nog te smaken, tot het na een tijdje toch gaat vervelen. Ja, de mise en scène is mooi. Ja, die speciale filter op de camera is eens iets anders (het hoeft niet altijd even flitsend te zijn). En ja, de operamuziek gaat geweldig bij de sobere scènes. Maar het kan ook te veel gaan worden. De soberheid die in het begin zo prikkelde, blijkt naar het einde toe te bombastisch en het verlangen naar een klassiek shot - om even op adem te komen - wordt steeds groter. Bovendien wordt de kijker gedurende de film amper op actie getrakteerd. De scène waarin hij op de tent van een vrijend koppeltje springt, is haast het enige hoogtepunt. NDE heeft een trage verhaallijn en het haast verlangen tot het noodlot (eindelijk) toeslaat. Jammer, want het verhaal had behoorlijk wat potentieel.

Was de film de helft korter, hij was dubbel zo fijn geweest. Er zitten heel wat poëtische pareltjes in het verhaal verborgen, maar alles lijkt te verdrinken in overdaad. Michel Houllebecq mag de rol dan nog zo goed hebben uitgevoerd, de regie laat het wat afweten. Houellebecq, was toch bij je leest gebleven.