Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

#FFGENT | REVIEW | THE TRIBE VS. VIOLET

REVIEW | NONE
di 21.10.2014 | 08:00

door Elien Arckens

De centrale vraag na het zien van deze totaal van elkaar losstaande films: waarom The Tribe faalt waar Violet wonderwel in slaagt?

 

The Tribe, de eerste, oekraïense, coming-of-age langspeelfilm van Myroslav Slaboshpytskiy, maakt uitsluitend gebruik van gebaren- en lichaamstaal. Zonder ondertitels en zonder uitgesproken dialogen bevindt de kijker zich te midden van een kostschool voor doven die het harde leven met wilde gebaren en vuistslagen tegemoet gaat. In deze wereld van georganiseerde misdaad en prostitutie is zelfs geen sprankeltje muziek te bespeuren, 130 minuten lang heerst er een ijzingwekkende stilte die aangedikt wordt door achtergrondlawaaien van het besneeuwde Oekraïne. ´Voor liefde en haat is geen vertaling nodig,´ en inderdaad, woorden schieten vaak te kort waar beelden heersen. Maar is het niet eerder zo dat er in een doofstomme film zonder tekst als deze seks en geweld slechts gehanteerd worden als de enigste uitweg voor een spannend verhaal? Als taal en dialoog ontbreken, moet je wel extreem gaan in je beeldmateriaal. Het houdt de kijker wakker en diens aandacht bij de film, want u weze gewaarschuwd: u bent beter uitgeslapen als u deze film wenst te bekijken. 

 

Het ontbreekt zeker niet aan krachtige scènes in The Tribe - vooral die waar één van de vrouwelijke protagonistes plots een amateuristische abortus ondergaat deed spontaan je eigen benen dicht knijpen en zal nog lang door velen hun hoofd spoken. En zeker binnenin de categorie ´verpletterende eindes´ kaapt The Tribe de hoofdprijs weg. Op zich is The Tribe zeker geslaagd in z´n experiment, althans als dat inhield de kijker een verhaal te laten volgen puur op basis van beelden en gebaren. Niet als dat inhield de kijker omver te blazen met originaliteit want daar was de inhoud van geweld en prostitutie te banaal voor. Een film die de kijker doet huiveren van afschuw en sidderen van absurditeit, alsook een film die vaak verveelt, zelfs een film waar je de zaal voor wenst uit te lopen, maar ook een film die je op bizarre wijze niet met rust laat. Wat bijblijft zijn echter niet de doofstomme gebaren, of de originaliteit van deze cinematografische krachttoer, als wel de extreem ruwe, vaak absurde, en al veel te vaak geziene geweld- en seks scenes. Gefaald in zijn experiment is dan misschien wel wat hard uitgedrukt, maar het verpletterende zat nu eenmaal niet in het experiment. 

 

Violet daarentegen is eveneens de eerste langspeelfim van, in dit geval, de Belg Bas Devos en hoort in dezelfde categoriën thuis van ´coming-of-age, drama, misdaad´. Devos vertrekt misschien niet vanuit het idee zonder tekst of dialoog te werken, maar het eindresultaat kenmerkt zich wel door grootschalige afwezigheid van dialoog en de verpletternde aanwezigheid van stilte. Ook de jongerenjury op het filmfestival in Berlijn bejubelde Devos´ eerste langspeelfilm omwille van "zijn abstracte exploratie van emoties na een tragische dood, en omwille van zijn sublieme mix van cinematografie, geluid en verhaal". De moord op Jonas, waar diens vriend en tevens de hoofdrolspeler Jesse getuige van was, vormt de spil van het hele verhaal. Het werkt omdat het simpel is, het slaagt omdat het nog minimalistischer wordt voorgesteld. Want in tegenstelling tot The Tribe staat echter noch deze scène, noch het geweld ervan of het wilde gebaar erna centraal. Het draait niet om het geweld of om de grote ´waarom? wie heeft het gedaan?´-vraag, als wel om hoe Jesse hier mee omgaat en verder probeert te leven. Cinematografisch vakkundig gaat Violet tot diep in de ziel van Jesse aan de hand van lang uitgerokken scènes, experimenteel kleur-, licht-, en beeldspel, en vooral veel stiltes waar nu écht de woorden te kort voor schieten. Violet is geslaagd in het experiment dat The Tribe wanhopig probeerde na te streven. De cinematografie omarmt geluid en verhaal; geluid en verhaal versterken de cinematografie. Een evenwicht dat, zoals The Tribe aantoont, moeilijk in evenwicht te brengen is maar dat wanneer dat lukt, zoals Violet aantoont, er wel een geniale film geboren is die op de juiste manier raakt en bijblijft.

 

Violet speelt nog op dinsdag 21/10 om 22u30 in de Kinepolis.

The Tribe speelt nog op donderdag 23/10 om 14u30, vrijdag 24/10 om 17u30, en vrijdag 24/10 om 22u00. 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓