Het kan verkeren. Hoe een experimentele rock/jazz/punk/avant-garde band kan uitgroeien tot één van België’s spannendste muzikale fenomenen, wij vinden het nog steeds ongelooflijk. Ook op hun derde LP, 3, toont de heilige Drievuldigheid Lyenn, Cassiers, Dockx opnieuw aan waarom zij precies deze status verdienen. Dit keer niet door middel van eigengemaakte covers, maar door volledig eigen creaties, inclusief elektronisch element. Op woensdag 3 (toeval?) december kwamen ze dit meesterwerk voorstellen in de Handelsbeurs.

Breed grijnzend staart Dockx een aardig volgelopen Handelsbeurs in. De muzikanten nemen hun tijd en pas na een volle minuut stilte vloeit de eerste ingehouden noot van openingsnummer Zephyr richting zaal. Dans Dans in al haar veelzijdigheid: harmonisch en berekend, maar met bruuske uithalen en onvoorspelbare kronkels. Een subtiliteit die al snel ingewisseld wordt voor een psychedelische braspartij in Take A Close Look. Waar dit nummer op plaat nog enigszins beheerst aandoet, worden live al vanaf de eerste seconde alle remmen losgegooid. We durven dit dan ook al meteen het eerste hoogtepunt van de set te noemen.

Deze tegenstelling tussen harmonie en chaos, organisch en mathematisch, intens en minimaal zullen we nog vaker tegenkomen die avond. Wat wel een constante bleef is de inherente staat van ontwaking waarin het trio leek te verkeren na ieder nummer. Het is dit soort magie, versterkt door de indrukwekkende videokunst van huiskunstenaar Philippe Werkers, die het trio elkaar doet overstijgen. Voeg daar nog eens een inventief gebruik van wokpan, drumpad, belletjes, cassetterecorder en ledematen aan toe, en je hebt een concert de naam “ervaring” waardig.

Op zich hoorden wij nog steeds dezelfde Dans Dans zoals we deze al jaren kennen. De aangekondigde elektronische elementen worden zo vanzelfsprekend verweven met het geheel dat je er nauwelijks erg in hebt, Dockx gaat nog steeds tekeer als een musicus-epilepticus (en lijkt er steeds meer plezier in te hebben), en ook de kruisbestuivingen blijven ruimschoots intact. Enkel bij het naar ambient neigende Htes To Vradi Sto Teke Mas kregen we het gevoel kennis te maken met een nieuw gezicht. Introspectief en elektronisch; met strijkstok, dreigende klankexperimenten en een bevreemdend gevoel voor desolate melancholie. Nee, deze Dans Dans hadden we nog nooit gehoord. 

Als ongepland extraatje werd, onder een applaus van herkenning, uiteindelijk ook nog paradepaardje Au Hasard ingezet. Niet dat ze dit nog nodig hadden om hun set te vervolmaken. Dans Dans, zo ervaarden we nog maar eens, behoort tot het beste van wat het Belgische muzieklandschap te bieden heeft. Of ze dat nu doen in de vorm van rock, jazz, punk, ambient of wat dan ook: wanneer alles wat je aanraakt verandert in goud maakt het toch niet veel uit.