In 1984 zocht Paul Reubens een stijlvolle regisseur voor de film Pee-wee’s Big Adventure waarin hij zelf de hoofdrol zou spelen. Reubens wou iemand die volledig op dezelfde lijn zat. Zoals mensen in Los Angeles doen, vroeg Reubens op een feestje of iemand hem kon helpen. Eén van de gasten had kort voordien de film Frankenweenie gezien –de live-action kortfilm van Tim Burton over een hondje dat opnieuw tot leven wordt gewekt. Burton had verder geen ervaring als feature-film regisseur, maar de twee hadden onmiddellijk een goeie band. Op dat moment was Burton slechts 25, maar hij kreeg de job. De vreemde verbeeldende film bracht meer dan 40 miljoen dollar op.

Vandaag hoeft Burton uiteraard geen mond tot mond reclame meer over zijn werk. Doorheen de verschillende fases van zijn 30 jaar achter de camera, bleef er altijd een constante onderliggende emotie in Burton’s werk: een delicate balans tussen droefheid, humor en horror wat perfect past bij zijn oog voor gotische schoonheid en mythisch surrealisme. De filmmaker schreef, regisseerde en of produceerde meer dan 20 films. Tussen 1988 en 1996 was hij verantwoordelijk voor Beetlejuice (1988), Batman (1989), Edward Scissorhands (1990), Batman Returns (1992), The Nightmare Before Christmas (1993), Ed Wood (1994) en Mars Attacks! (1996). Het was ook in deze tijd dat hij begon samen te werken met Johnny Depp, die in zeven films van Tim Burton meespeelde. In 2001 verloofde Tim Burton zich met Helena Bonham Carter. Ze leerden elkaar kennen op de set van Planet of the Apes. Ook Carter is vaak te zien in Burtons films. Eind vorig jaar ging het stel uit elkaar.
Burton groeide op in de buitenwijken van California en vaak werd gezegd dat hij als kind de werkelijkheid van het leven van elke dag meer beangstigend vond dat monsters of films. Wat zijn zombie huisdieren in vergelijking met bedreigingen uit het echte leven zoals verveling of verlies? De karakters van Burton zijn zonderlingen en op bepaalde manieren zijn het vaak monstertjes op zichzelf. Zijn sprookjesachtige eindes zijn wat verwarrender dan de gekende Hans Christian Andersen verhalen – zo krijgt Edward Scissorhands het meisje niet.

De hoofdpersoon is vaak een eenzame persoon die niet begrepen wordt door de wereld om zich heen. Het is een randfiguur, een outcast, een verschoppeling met dikwijls een bleke huid. Het is altijd een persoon met een rijke fantasie en een mengsel van kind en volwassene. Dit personage is vaak een alter ego voor Tim Burton.

Sinds 18 maart speelt zijn nieuwe film Big Eyes in de zalen. Dit keer Geen Johnny Depp. Geen donkere animatiefiguurtjes. Geen Helena Bonham Carter. Geen herwerkt sprookje in een donker jasje. Tim Burton verrast opnieuw en zet met 'Big Eyes' zijn naam onder een biografische prent van Margaret Keane.

Het zou je maar overkomen. Je schildert met volle overtuiging, maar een ander pretendeert de schilder van jouw werk te zijn. Hij gaat met de eer lopen en kan er nog gemakkelijk mee wegkomen ook. Het overkwam Margaret Keane, schilder van de kinderen met grote ogen.

De ene bestempelen het als kitsch, anderen zijn verzot op de glazige ogen zo groot als schoteltjes. In de jaren zestig verkochten de schilderijen en posters (Warhol achterna) als zoete broodjes. Wat niemand echter wist, was dat er een geurtje ging aan het zeemzoet verhaal. Walter Keane (Christopher Waltz) ging namelijk met de eer lopen, terwijl zijn vrouw Margaret (Amy Adams) in alle anonimiteit kunstwerk na kunstwerk schildert. Wat begon met het loslaten van haar meisjesnaam als signatuur, verandert al snel in een wrang verhaal. Walter vereenzelvigt zich steeds meer met de naam 'Keane' onder de verschillende kinderkopjes en ziet zichzelf steeds meer als kunstenaar. Het ‘wij’-verhaal wordt al snel een leugenachtig ‘ik’-verhaal. Plots is het niet Margaret, maar Walter die als schilder komt opdraven in televisieshows en prijkt op billboards.

Hoewel biopics toch altijd wat voorspelbaar dreigen te zijn, neemt 'Big Eyes' je toch mee in die destructieve draaikolk. Walter en Margaret wekken respectievelijk medelijden en haat op, zeker dankzij de sterke uitvoering van Adams en Waltz. Aan het einde scandeer je haast vanzelf het spreekwoord in je hoofd: 'Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel'.

Scanderen voor gevorderden: doe het eens op de gelijknamige soundtrack van Lana Del Rey.

Zoë Hoornaert & Sara Logghe

Bronnen: http://www.sphinx-cinema.be/ & http://www.timburtoncollective.com/