Met een diploma Engels op zak en een muziekverslaving die langzaamaan oncontroleerbaar begint te worden, lijkt een opvoering van Macbeth op muziek van Mauro Pawlowski gewoon te mooi om waar te zijn. Dat er al sinds 1606 muzikaliteit in Macbeth zit, is algemeen geweten: verse kuddes eerstejaar worden daar elk jaar opnieuw op attent gemaakt wanneer hun professor “fair is foul en foul is fair!” ex cathedra staat voor te dragen. We konden niet wachten om te zien welke draai Mauro eraan zou geven. Dit project van Theater Zuidpool dateert reeds van 2010, maar werd deze zomer hernomen voor Theater Aan Zee en vond afgelopen woensdag opnieuw een publiek in NTGent.   

[enter three witches]

Femke Heijens staat op. Een onheilspellende baslijn waarschuwt het publiek voor wat komen zal, terwijl de acteurs en muzikanten zich beheerst de openingsverzen van ‘The Scottish Play’ aanmeten. 

“There to meet with

Mac.

beth.”

wordt door de microfoons gespuwd. De prachtige vrouwen op het podium worden op slag krijsende weird sisters en produceren bijna onmenselijke klanken waarvan het effect gelijkaardig is aan het door merg en been snijdende geluid van vingernagels op krijtbord. Profetieën durven al eens ambigu te zijn en wanneer de drie heksen elkaar beloven opnieuw te zullen weerzien “when the battle’s lost and won”, weten we reeds dat het licht dat ze op Macbeths toekomst zullen werpen, niet noodzakelijk het duister zal verdrijven. De oorlogstrom vergezelt de voorspelling die Macbeth zijn mentale gezondheid zal kosten. “All hail,” krijst Femke Heijens, maar de woorden zijn nog nauwelijks uit te maken en de strijdkreet resoneert door het publiek. “Thou shalt be king hereafter!” spot de heks en haar hyenagelach bezorgt ons rillingen.

Macbeth, vertolkt door Jorgen Cassier, ondergaat. Heksen noch voorspellingen lijken hem iets te doen. Cassiers tengere postuur en nonchalante houding schetsen dan ook eerder het beeld van een broekventje dat per toeval in een veldslag gesukkeld is, dan dat van een doorwinterde legergeneraal. Met de handen in de zakken aanhoort hij zijn toekomstige titels, alsook die van Banquo, schijnbaar niet onder de indruk. Lady Macbeth (Sofie Decleir) wil zich echter maar al te graag ‘queen’ noemen. “Unsex me here,” fluistert ze, gekleed in net iets te grote kostuumvest met opgerolde mouwen, iets wat haar tegelijk veel mannelijker en veel vrouwelijker maakt. Vervaarlijk sist ze wanneer haar plannetjes mislukken. Niet alleen wordt meteen duidelijk gemaakt wie de spreekwoordelijke broek draagt in hun relatie, het permanent beteuterde gezichtje van Macbeth en de tough love van Lady Macbeth heeft tevens iets oedipaal.

De muziek, live gebracht door de acteurs, Mauro Pawlowski en Tijs Delbeke, past perfect bij de thema's van het stuk. Pawlowski's rauwe gitaarspel schetst de atmosfeer waardoor kostuums of  decor overbodig worden en Delbekes viool krijst mee met de krankzinnigheid die alle personages achtervolgt. Koen van Kaam is echter medeverantwoordelijk voor een van de geweldigste muzikale momenten van de avond. Als beschonken portier hangt hij zichzelf een banjo om de nek en brengt met behulp van Mauro’s mondharmonica een country-getint dronkemanslied. Het meest verrassende nummer op de soundtrack is echter dat van de banketscene: een technotrack maakt van de Macbeths even goden van hun eigen danstempel.

Na de moord op King Duncan mag het echtpaar Macbeth mag zichzelf koning en koningin noemen en verandert hun onderlinge verhouding. Van de zacht stemmige Macbeth is geen sprake meer. Stuiptrekkend schuiven zijn vingers over de snaren van de basgitaar terwijl hij drie moordenaars de opdracht heeft Banquo uit de weg te ruimen. Een grienende Lady Macbeth wordt geconfronteerd met de emotionele nasleep van hun killing spree: “Here's the smell of the blood still: all the / perfumes of Arabia will not sweeten this little / hand”. Beiden verwelkomen de waanzin.

[Macbeth is slain]