Lachende broekmannen, Freggle-achtige pruiken, een prinses op mannenbenen, drilboren, ballondieren, een telegeleide speelgoedhaai en een zingend orkest busten. Het kon niet anders dan dat het toneel aan het einde van Miet Warlops Mystery Magnet eruitzag als een 3D-versie van een kunstwerk van action painter Jackson Pollock.

Bij het binnenkomen ligt er een man in een dikkertjespak (Wietse Tanghe) in het midden van het speelvlak. Hoofd naar de grond gericht en schoentjes die haast aandoenlijk onderaan het imposante lijf bengelen. Eenmaal iedereen plaats genomen heeft, dooft het zaallicht en draait het ‘dikkertje’ zich op zijn rug. Daarna waggelt hij naar een krukje voor de witte wand en rommelt wat in een plastiek zakje. Hij haalt er een ballonnetje uit en knoopt er een dier mee voor de gezelligheid. Opnieuw erg aandoenlijk.

Wat daarop volgt is een kolkende razernij van verf, wol en lijf. Een woordloze performance die heel wat weg lijkt te hebben van het dadaïsme. Zeker wanneer de witte wand even het achterliggende materiaal onthult. Een voorbode van het donkere circus dat komen zal.

En dat is Mystery Magnet dan ook weer. Het is lachen met de vele absurde tussenkomsten, de verf die maar over het toneel blijft gutsen en na afloop van de voorstelling zijn er weinig verzuurde gezichten te zien. Kwatongen zouden zeggen dat een kinderhand gauw gevuld is. Want misschien was er toch die honger naar interpretatie. Die rode draad die alle acties aan elkaar zou rijgen, de symboliek die verwoed gezocht wordt of de morele boodschap aan het einde van de voorstelling. Misschien is dat ook wel een beetje de ziekte van het recenseren. En laat muggeziften ook zo’n ziekte zijn.

Beeldend kunstenaar en theatermaker Miet Warlop was de voorbije jaren aan CAMPO verbonden. Met Mystery Magnet werd ze geselecteerd voor het Duitse Theatertreffenfestival, en ontving ze de Algemene Juryprijs op het Poolse Kontrapunkt-festival. Tableaux vivants zijn Warlops handelsmerk. Er worden tijdens de voorstelling heel wat allusies gemaakt op de beeldende kunsten. Zo lijkt de prinses op mannen/paardenbenen (want ja, ook hier schiet het vocabularium vaak te kort) wel op een tot leven gewekte Allen Jones. En het leidt geen twijfel dat ook action painter Jackson Pollock voor heel wat inspiratie gezorgd heeft.

Na afloop lijk je zelf ondergedompeld te zijn in de kleurrijke razernij van Warlop. Mystery Magnet is een liefdevolle pletwals van visuele indrukken zonder naar buiten te hoeven gaan met een indigestie.