De eerste keer dat we ons als jongelui aan opera durfden wagen, dateert al van een aantal jaren terug. Een balletvoorstelling was echter nog onbekend terrein voor ons tweetjes. Dus keken we uit naar De Notenkraker in een regie van de jonge Argentijn Demis Volpi, op Valentijn dan nog…

Deze versie van De Notenkraker leunt -volgens de inleiding van de voorstelling- dicht aan bij het oorspronkelijk verhaal van de sprookjesachtige schrijver E.T.A. Hoffmann. We leren de familie Stahlbaum kennen, een klassieke 19^e-eeuwse familie waarin de volwassenenwereld strikt gescheiden verloopt van het leven van de kinderen. Opgroeien in deze omgeving zorgt voor een interessante thematiek. We volgen Clara (in het boek heet zij Marie) die stilletjes aan volwassen wordt en hierin gesteund wordt door haar excentrieke nonkel Drosselmeyer –denk aan een balletdansende Sweeney Todd.  Mocht Johnny Depp een balletcarrière overwegen, is deze rol op zijn lijf geschreven. Op Kerstavond krijgt Clara een bijzonder cadeau van haar oom: een houten pop die noten kan kraken. Wanneer Clara ’s nachts opstaat en naar de pop komt kijken, komt hij zowaar tot leven. Dit is het begin van een tocht door haar fantasie die eindigt in een volwassen Clara die verliefd is op een volledig tot leven gekomen Notenkraker.

Een toegankelijk verhaal voor de hele familie en dat zag je aan de opvallend jonge bezoekers van de voorstelling. Waar we met ons twee steevast de jongste toeschouwers zijn bij elke operavoorstelling, behoorden we vanmiddag tot de gemiddelde leeftijd. Heel wat jonge meisjes kwamen naar deze balletklassieker kijken. Bij het wachten op mijn lief die om de jassen ging na de voorstelling was ik omringd door enthousiaste 6-jarigen die pasjes uit de voorbije voorstelling probeerden te imiteren. Qua schattigheidsgehalte kan dit wel tellen.

Terug naar de voorstelling. Genoten hebben we zeker. Op deze dag der liefde was dit wel de ideale zeemzoete middagactiviteit. Dat mag je opnieuw letterlijk nemen: één van de mooiste scènes tijdens Clara’s dwaaltocht in haar fantasie bestond uit haar tante –die in de werkelijke wereld enorm van cup cakes houdt- die zelf in een gigantische taart bleek veranderd en een dans opvoerde omringd door schattige cup cake ballerina’s. We kregen allebei ongelooflijk veel zin in een cakeje maar waren duidelijk niet alleen aangezien in de pauze alle gebakjes al uitverkocht waren voor we de bar bereikten.

Een tweede fantastisch mooie choreografie was de bloemenwals. De muziek ken je ongetwijfeld van de scene uit  “Pauline en Paulette” van Lieven Debrauwer waarbij Dora van der Groen in de tuin de planten water geeft (zie filmpje). De balletdansers waren gekleed in een nude-kleurig aansluitend pak, maar ze droegen een masker van felgekleurde bloemen waardoor ze op één groot boeket leken telkens wanneer ze samen kwamen.

Een leuk spel dat zich eveneens in de fantasiewereld van Clara afspeelt, was de dans met deuren van verschillende formaten. De deuren bewogen over het podium en werden door dansers bediend, met een eervolle vermelding in het programmaboekje. Deze scene bracht ons even in de sfeer van Alice in Wonderland.

Dat het niet evident is om volwassen te worden, moet je ons niet vertellen maar dit is niet het voornaamste wat wij uit deze voorstelling zullen onthouden. De zeemzoete sfeer, de kostuums en het decor zijn toch wel het meest bijgebleven. Ook de muziek die werd uitgevoerd door de Filharmonie onder muzikale leiding van James Tuggle verdient absoluut een eervolle vermelding in deze bescheiden recensie. Waar wij een klein beetje op onze honger bleven zitten was het dansen zelf. Pas op, begrijp mij niet verkeerd. Wij trotseerden wel degelijk het miezerige weer met torenhoog respect voor de spierkracht die we te zien kregen. Toch moet ik zeggen dat buiten de scène met de Sneeuwvlokjes ik niet van mijn stoel viel door ingewikkelde choreografieën, maar hierdoor is deze voorstelling meer verhalend en wellicht meer toegankelijk voor een breder publiek inclusief onszelf, newbies in de balletvoorstellingswereld. Wij hebben alvast zin gekregen in meer balletvoorstellingen, maar dan misschien ééntje meer in lijn van de huidige artistiek directeur Sidi Larbi Cherkaoui zelf. We zijn alvast heel erg benieuwd!