Een half uur van tevoren sta ik al aan te schuiven in CAMPO. Nooit eerder was ik er zo vroeg bij uit schrik dat mijn kaartje, indien te laat, aan iemand uit de ellenlange wachtlijst zou worden doorverkocht. Oef, ik ben op tijd! Het licht gaat aan en richt zich op een groep dansers in ondergoed met papieren zak over het hoofd. Enkele houten kistjes vormen het decor van de avond, de taal van het lichaam centraal.

Monkey Mind, een voorstelling met 2 professionele dansers en 3 dansers met het syndroom van down, triggert mijn nieuwsgierigheid. Er gebeurt zo veel op het toneel dat mijn ogen niet weten waar eerst kijken. Lisi Esteras neemt ons razendsnel van het ene beeld mee naar het andere. In één van mijn favoriete scenes zit Hannah achteraan het speelveld bij Kobe op schoot en kussen de twee dansers met downsyndroom elkaar hartstochtelijk. Tezelfdertijd beelden de twee professionele dansers te midden van het podium een liefdesspel uit. Visueel zo anders, maar het gaat verrassend goed samen. Fernando loopt steeds sneller rondjes om de twee koppels heen, de muziek gaat knagen, en een nieuw hoofdstuk treedt aan.

De dansers hebben duidelijk hun eigen stijl en manieren. De ruimte die Lisi en Platform-K daarvoor creëeren zorgt dat ieder op zijn manier kan schitteren. Zo weet Anna Calsina, een van de professionele dansers, gedetailleerd beredeneerd en met zo'n gevoeligheid haar lichaam te bewegen dat ze ons moeiteloos inpakt. Net als Kobe Wyffels trouwens. Niet vanuit het hoofd, maar vanuit een spontane beweeglijkheid die uiterst natuurlijk aanvoelt. De hele voorstelling zit ik op het puntje van mijn stoel en Lisi Estaras neemt me in een gigantische vaart mee tot het einde van de voorstelling. De muziek van Arvo Pärt past perfect in het poëtisch geheel.

Platform-K wil met deze voorstelling overtuigen dat mensen met een beperking een meerwaarde kunnen zijn voor de kunsten en de samenleving. En daarin slagen ze glansrijk. De première wordt afgesloten met overweldigend applaus, een staande ovatie, en een glimlach op ieders gezicht. Voor de dansers zelf is dit een moment van glorie. Het publiek ziet hen oprecht genieten, dankbaar zijn, en zo trots op zichzelf. Kobe en Hannah beginnen elkaar maar weer spontaan te kussen, en gooien hun bloemen in het publiek. Wij kunnen niet anders dan nog harder in de handen te klappen. Dat is het enige dat wij hen kunnen geven. Een oorverdovend applaus, en ongelooflijke dankjewel voor de fantastische trip waar zij ons in meenamen.

Monkey Mind speelt nog dit weekend in CAMPO, en 24-25-26 februari in Minnemeers. Alle voorstellingen in Gent zijn reeds uitverkocht, maar Platform-K gaat op tournee, dus hou hun website zeker in de gaten.