Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

REVIEW | THEY MIGHT BE GIANTS | STEVEN MICHEL

REVIEW | PODIUM
do 18.02.2016 | 19:30

door Laurien Troch

Steven Michel leerden we kennen als topdanser in stukken zoals Victor en Dog Days Are Over. Met They Might Be Giants maakt hij zijn debuut als choreograaf en belooft ons “een solo op het snijvlak van dans en concert”. De première gisterenavond in Campo wilden we dan ook voor geen goud missen.

 

They Might Be Giants

 

Michel ligt op zijn rug op de vierkante balletvloer, met zijn benen over het hoofd. Het volledige decor is spierwit, waardoor de aandacht onverbiddelijk naar de danser gaat, met als aandachtstrekker een uit de jaren 80 gegrepen ombré tennisbroekje. Een beetje fout misschien, maar wel heel arty farty. Zo wordt meteen de toon voor de rest van de avond gezet: heel clean en organisch. Van bij het begin zitten we gefascineerd, verbaasd zelfs, te kijken naar hoe minuscule bewegingen steeds groter worden, tot een hoogtepunt komen en dan weer uitdoven.

 

Elke beweging sluit precies aan bij de muziek van componiste Anna Meredith, waardoor je elk detail gezien én gehoord hebt. Die bewegingen zijn behoorlijk strak, af en toe zouden we abstract durven zeggen. Elk vingerkootje hebben we zien bewegen. Muziek, geluid en beweging creëren samen illusies. We vroegen ons bijna luidop af: “maar huh, hoe kan dat zelfs?”. We krijgen trouwens geen enkele keer zijn gezicht te zien. Dat toont maar aan hoe je met enkel weldoordachte, sterke bewegingen, toch heel expressief kan zijn. De bewegingen vloeien, zoals eerder gezegd, heel organisch in elkaar over, waardoor onze hypnose ononderbroken blijft. Onze epiphany kwam er toen Michel zijn eigen schaduw bespeelde. Heel trippy, fantastisch in combinatie met geluid en muziek.

 

De precieze boodschap achter deze hypnotiserende en abstracte avond is ons jammer genoeg een beetje ontgaan. Toch wist Steven Michel ons een hele voorstelling lang op onwaarschijnlijke wijze te boeien. Wij gingen met een voldaan gevoel naar huis en wilden zelfs de nietsvermoedende student die stond aan te schuiven bij het frituur om de hoek vertellen over wat we net gezien hadden. Opzet geslaagd dus. 

 

Foto: Giannina Urmeneta Ottiker

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓