Met haar eerste avondvullende solovoorstelling geeft Meg Stuart misschien meer uit handen dan ze aanvankelijk van plan was. Stuart vuurt een intermediale performance op het publiek af waarin ze een dialoog aangaat met het verleden en haar eigen lichaam in vraag stelt.

Hunter is een intieme voorstelling, waarbij Meg Stuart zonder al te veel woorden een collage van haar leven brengt. Die collage mag dan ook letterlijk genomen worden. Nog voor het zaallicht gedoofd is, zit Meg Stuart al foto’s te verknippen. Met spelden prikt Stuart deze vast op een draaiend bord of kleeft ze met plakband aan elkaar. Later in de voorstelling zal ze bekennen dat ze haast nooit collages maakt, maar dat deze enkel voor het podium voorbehouden zijn. Al dit knip- en plakwerk wordt geprojecteerd op het middendoek van een vrij indrukwekkend decor. Dat laatste heeft iets weg van een tent, waarbij bronzen pijpleidingen als een soort armen naar andere projectiedoeken leiden. De collage van haar dans, verleden en heden lijkt samen te vallen in dit installatiedecor. 

In haar bewegingen toont Stuart geen pure dans, maar brengt ze in eerder schokkerige bewegingen wat ze niet in woorden kan vatten. Stuarts dans wordt begeleid door geluidsfragmenten en experimentele muziek, die soms voor wat overdaad zorgen. De mooiste momenten zijn dan ook die waarop Stuart haar bewegingen uitvoert zonder al te grote muzikale bombast. Ze bijt zichzelf in de arm alsof dit lichaam iets is wat ze nooit had gewild. Later komt ze het speelvlak op in een oversized kostuum, waarin ze nogmaals lijkt te worstelen met datzelfde lichaam. Ook Blondie en Siouxie & the Banshees schallen door de boxen, waardoor er steeds nieuwe sferen gecreëerd worden. Hunter is een voorstelling waarin er constant verwachtingen geschept worden, maar deze worden – opzettelijk – niet altijd ingelost.

Met deze performance tracht Stuart het verleden een plaats te geven. Ze weekt sommige zaken van zich af, zonder zich daarbij helemaal open te stellen. Wanneer ze na een energieke dans zich in een oranje bodywarmer hult, rijgt ze de flarden dans en geluidsfragmenten losjes aan elkaar. Ze stelt zich hardop vragen over onder andere kunst en schoonheid, maar vertelt ook persoonlijke ervaringen. Over haar falen bij dansicoon Trisha Brown bijvoorbeeld. Of haar fascinatie voor Casper The Friendly Ghost, die zo goed met zichtbaarheid en onzichtbaarheid kan spelen. Yoko Ono ziet ze dan bijvoorbeeld weer als een heldin van de liefde, ondanks de jammerlijke split van The Beatles. 

Hunter is alvast een voorstelling die niet gaat vervelen. Het is complex, maar tegelijkertijd zijn bepaalde bewegingen en scènes erg leesbaar. Stuart geeft het publiek verschillende impulsen, legt de juiste rustpunten en creëert hiermee een voorstelling die meer in zich draagt dan aanvankelijk gedacht.