Geef tg STAN een tekst, een tafel om aan te vergaderen en vooral: publiek. Resultaat is een vermakelijke avond die maatschappelijk cynisme niet onder stoelen of banken schuift. Zo ook in Wat/nu, waarvoor de vier STAN-leden na tien jaar weer gezamelijk op scene treden. 

De toneelgroep nam de teksten Slaap kindje slaap van de Scandinavische auteur Jon Fosse en Een stuk plastiek van Marius von Mayenburg, dramaturg van het Berliner Schaubühne am Lehninerplatz. Zij husselden er wat mee, en speelden een versmolten versie van de twee werken. Enerzijds een poëtisch dichter die taal voor verhaal plaatst, anderzijds een politiek geëngageerd stuk die de eerste-wereldproblematiek op de schop neemt.

Ulrike (Sara de Roo) en Michael (Frank Vercruyssen) nemen voor hun puberende zoon een hulp in huis. Ulrike is overwerkt, Michael in een midlife crisis. De komst van de werkster Jessica Schmitt (Jolente De Keersmaker) legt een aantal zaken in het leven van de ‘young urband professionals’ bloot. Hoe geëngageerd is het hedendaagse politiek-bewuste koppel nog? De geneugten van de Westerse kapitalistische samenleving zijn ondanks vermeende betrokkenheid met de minderen in de wereld, langzaam maar consequent in de vezels gekropen.

Voor Damiaan De Schrijver is een schitterende dubbelrol weggelegd. Enerzijds speelt hij met bierbuik en grote baard het zoontje van twaalf, anderzijds kruipt hij in de huid van een oerkunstenaar. De enige die zich écht kwaad maakt om wat er gebeurd, maar tegelijk in alles een kunstwerk ziet. Hij maakt van Jessica Schmitt een sociaal beeldhouwwerk, zijn muze. Wat/nu is een schandpaal voor de samenleving, maar dan wel met een grote bak humor.

Toneelgroep STAN, synoniem voor Stop Thinking About Names, is een collectief van vier spelers die ieder hun eigen theatrale weg bewandelen. Met het Antwerps Conservatorium als gezamenlijk vertrekpunt zijn ze altijd verbonden gebleven. Toch is het niet vanzelfsprekend dat de vier als geheel een voorstelling maken. Onder naam van STAN worden er telkens samenwerkingen met andere collectieven aangegaan. Zo waren er nog 3 andere voorstellingen dit seizoen van STAN waarin geen van de vier samenspelen. Desalniettemin vormt de groep een geheel. Men voelt elkaar feilloos aan, en bespeelt het publiek als waren zij één. Dat er ruimte is voor improvisatie, geen strikt script, zorgt voor één keer niet voor een warboel. Juist voor een vrolijke en luchtige toets.

STAN kan alles zeggen en weet nog te vermaken. Vanavond spelen ze nog in CAMPO. De kaartjes zijn allemaal gereserveerd maar er is een wachtlijst die je misschien toch nog een kaartje kan bezorgen. Ik zeg: de moeite van het proberen waard.

Fotos: © Cameron Zegers & Koen Broos