Tsukimi Kurashita (Rena Nounen) is een ‘otaku’ a.k.a. een anima/manganerd geobsedeerd door kwallen. Ze woont samen met vier andere ‘otakus’ in Tokyo. Hun woonplaats wordt echter bedreigd door kaalslag om plaats te maken voor een ambitieus vastgoedproject van de gewiekste Shoko Inari (Nana Katase). De kennismaking van Tsukimi met Kuranosuke (Masaki Suda), een fab-human van wie ze op slag onder de indruk is, zal niet alleen een impact hebben op haar leven, maar de katalysator zijn voor een vreemde synergie die er tussen de personages zal heersen in hun missie om hun thuis te redden.

Dit plot kan voor de gemiddelde Westerse filmconsument misschien herkenbaar zijn en toch gaat het om een geheel andere ervaring. Het was lang geleden dat ik zo veel mensen hoorde lachen in een filmzaal (The Room, de laatste film die ik zag, was dan ook niet meteen dé feel-good film van het jaar). Zowel de overacting door de unieke personages, het gebruik van slowmotion, de muziek die de film zowel de vorm van een melodrama als van een videogame kon geven en de spitsvondige (dit werd echter niet de hele tijd aangehouden) dialogen, zorgden voor het komische effect.

De film speelt in op het stereotiepe beeld dat men van Japan en haar jongeren kan hebben waardoor je je als toeschouwer steeds weer afvraagt: “Is dit nu echt of om te lachen?” Dan proberen wij meestal terug te grijpen naar onze kennis over de dagelijkse wereld, maar als die kilometers ver weg ligt, dan creërt de spanning op zijn minst het verlangen om meer te weten te komen over Japan en haar inwoners en tradities. De relatie die de film ten opzichte van zijn toeschouwers aanneemt, is op zijn minst ludiek. Het creërt op verschillende momenten valse verwachtingen zoals bijvoorbeeld wanneer Tsukimi inziet hoe belangrijk Kuranosuke, van wie we ondertussen weten dat hij een travestiet en de zoon van de premier is, in haar leven is. Het decor, de muziek, de fonkeling in de ogen van Tsukimi... Alles lijkt erop te wijzen dat er zich een romantisch moment zal voordoen, maar dan (...)

Hoe dan ook, ook al is de film op sommige momenten wat langdradig en moet je je niet aan een grondige psychoanalytische verklaring voor de obsessies van elk van de huisgenoten verwachten, toch zal hij als een unicum op je filmlijstje prijken. Op zo’n moment merk je dat Tsukimi misschien toch niet aan het zeveren is, wanneer ze zegt: “Everyone here is a hardcore geek like me.” Het moeten niet per se manga’s, kwallen, treinen of traditionele Japanse kledij zijn, we hebben allemaal wel onze guilty pleasures. De moraal die de regisseur Taisuke Kawamura aan zijn verhaal breidde (we zijn allemaal speciaal op onze eigen manier en als we erin geloven kunnen we bereiken wat we ons voornemen) laten we even achterwege, want als het niet om een mindfuck gaat, kunnen wij, complexe 21ste eeuwse zielen, er meestal niet mee om.

De zoektocht naar een gematigde, oplosbare mindfuck is in dit geval tevergeefs, maar daar straffen we deze feel-good coming-of-age film niet te hard voor af. Er staat geen vertoning meer gepland van Princess Jellyfish (het ging nochtans om een Belgische première), maar wees niet getreurd, tot 13 maart kun je nog in de Studioskoop terecht voor een andere interessante selectie Japanse films ter gelegenheid van het Japan-Square Filmfestival, een jaarlijks festival georganiseerd door en voor liefhebbers van de Japanse cultuur. Laat dit je echter niet tegenhouden om als Japan-ignorant naar de filmzaal te trekken, want, zoals ik al zei, viel er in elk rood stoeltje wel een glimp van herkenning te bespeuren. Mocht dat niet het geval zijn (en uiteindelijk is dat ook niet het doel van een film) onthoud dan dat er zowel in identificatie als in verwarring magie schuilt.