The Holydrug Couple is een van oorsprong Chileense band die gerekend wordt tot dream pop en psychedelic rock. Ze behoren tot een nieuwe psychedellische scene die de laatste jaren in Chili vorm nam. Dit project van drummer Manuel Parra en Ivés Sepulveda, die op zijn eigen houtje gitaar leerde spelen en daarnaast ook de bas, toetsen en percussie op zich neemt, ontstond in 2008. Tijdens het optreden kon het duo rekenen op  een derde niet-vernoemde bandlid die de bas beheerde. Hun eerste album Awe dateert uit 2011 en werd opgevold door Noctuary (2013) en Moonlust (2015). Onder hun bekendste nummers worden Counting  Sailboats, Dreamy en Atlantic Postcard gerekend. Deze band wordt verder vergeleken met Tame Impala (maar dan met minder vocals) en Beach house.

Voor het optreden van The Holydrug Couple, stonden de mannen van Tin Fingers, een indiequintet, op het podium van de Charlatan. Frontman Felix Machtelinckx zorgt voor heerlijke lyrics die op geen enkel moment flirten met de aloude clichés. Zinnen als “I could even be a girl” om de mate van overgave van zijn liefde duidelijk te maken, blijven lang na hun set in je hoofd spoken. Er worden vergelijkingen gemaakt met o.a. Mac DeMarco. Ze haalden de finale van Humo’s Rock Rally niet, maar alles lijkt erop te wijzen dat we nog van de Tin Fingers zullen horen. Het is spannend afwachten tot ze een eigen moment of fame in de Charlatan zullen krijgen.

Maar gisteren was de avond toch helemaal van The Holydrug Couple. Denk aan die luttele seconden die je in zomer onder water doorbrengt. Dat moment waarop je ongenaakbaar bent en alle mondaine geroezemoes zich afspeelt in een sfeer die je – op zijn zachtst uitgedrukt – niets kan schelen. De muziek van The Holydrug Couple leek mij de enige auditieve prikkeling die je misschien, in die toestand van fluïditeit, zou kunnen raken. Niet door zijn kracht noch dankzij de sterke vocals, maar door de manier waarop hun muziek je besluipen kan. Op het podium staan drie jongemannen met losse tshirts, de drummer is ziek maar we kunnen hem toch nog aanmoedigen voor dat ene (verplichte) extra nummer.

Het publiek gaat niet wild maar het is ook geen muziek waar men wild op dient te zijn. We zitten in een roes, we zijn onderhevig aan onirische escapades. We worden weer teruggeroepen wanneer zanger Ivés Sepulveda ons op een bijna kassierachtige manier bedankt en zijn volgende lied aankondigt. Het is maart, maar voor heel even ook augustus.