Dat het even wachten was op een nieuwe langspeler van Jamie Woon, daar hoeft niet moeilijk over gedaan te worden. Maar wachten wordt beloond. Zijn nieuwe Making Time klinkt soulvoller, instrumentaler en is minder doorspekt met kille elektronicabeats. In Vooruit bewees hij alvast dat vier jaar stilte veel te lang blijkt te zijn.

Destijds zat Jamie Woon in dezelfde lichting als die van James Blake en Sampha die samen met hun herkenbare dubstepcross-over hoge toppen scheerden. En dan is er nog die legendarische andere Jamie (XX) die in die vier jaar stilte na Mirrorwriting dat hele elektronicalandschap op zijn eentje losjes herschreef. Woon had dus duidelijk wat te bewijzen. Het resultaat Making Time is er eentje dat wel degelijk wat tijd vraagt om de gelaagde muziek volledig te kunnen smaken. Eens door dat rijpingsproces heen, kan het vingerknippen en heupwiegen beginnen.

Herkenbare beats als die van zijn hit Night air zijn niet langer te vinden op de nieuwe plaat, al wordt het publiek in Vooruit wel meermaals getrakteerd op nummers uit het vorige album. Geklaagd wordt er alvast niet, maar zij die voor een dansbaar potje soul kwamen, moeten nog even op hun honger blijven zitten. Met Skin slaagt Woon er wel in met zijn zoete stemgeluid en gitaarwerk de volledige concertzaal stil te krijgen. Het woord ‘kippenvelmomentje’ zou in de mond genomen kunnen worden, al zou dit wel wat naar het overdrevene en clichématige neigen.

Het is pas in de helft van zijn show dat Woon helemaal vertrouwt op de nieuwe plaat. Met het nummer Message gaat hij volledig voor de nineties soul en net daarop werd hongerig gewacht. Vanaf dan klimt Woon behendig uit zijn Mirrrorwriting-pak en wordt er niet langer met gekruiste armen geheupwiegd in het publiek. De vintage R&B geeft het optreden plotsklaps een nieuwe – én betere – nieuwe adem.

Het is afwachten tot Celebration, het nummer op het album waar folkzanger Willy Mason enkele strofes voor zich neemt. Hoe de afwezigheid van Mason wordt opgelost, is dan ook even spannend. Wanneer één van de backingzangers die rol op zich neemt, blijkt dat die twijfel nooit had hoeven te bestaan. De stem leunt erg aan bij die van Mason zelf, waardoor een niet gewaarschuwd oor er haast niets aan had gemerkt. Afsluiten doet hij met een soulvolle versie van Lady Luck. Het nummer klinkt losser en blijkt de perfecte afsluiter: het refrein raakt er de hersenpan diezelfde avond toch niet meer uit.

Dat de Brit de concertzaal van Vooruit zou doen ontploffen, werd allerminst verwacht. Maar een echt soulfeestje is het nooit écht geworden. Woon brengt wel sterk instrumentaal werk met mannelijke backings die door hun danspasjes meer in het oog springen dan hijzelf. Het werd warm noch koud, maar Making Time is sowieso een plaatje dat mag opgelegd worden bij het nippen aan een sterke cocktail op de bank.