Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

SELFIELAND | ART CINEMA OFFOFF

REVIEW | FILM
ma 25.04.2016 | 18:00

door Bo Alfaro Decreton

We willen allen geloven in een feminisme dat zo vast staat als een huis. De werkelijkheid is echter anders, het gaat eerder om een onbevatbare agglomeratie. Na de vertoning van enkele (bij wijlen tevergeefs) als feministisch bestempelde video's, volgde een debat dat zorgde voor voelbare spanning in de kleine zaal. Zoals zo vaak staren we ons dood op een definitie (“What is a normal girl?”) want “gij zult uw zijn definiëren of gij zult niet zijn” zou het gebod klinken. Het definiëren van de vrouw, het feminisme, de feministische kunst, het definiëren in het algemeen, houdt in dat er grenzen gesteld worden. Limiteren we, dan sluiten we onvermijdelijk en onverbiddelijk uit en worden er marges gecreëerd. Dit is geen feministisch statement maar een epistemologisch feit. De vrouw leefde doorheen de geschiedenis verborgen en gebogen onder definities. Zetten we haar lot sic niet verder?

 

“I don’t worship cock”

 

Het is duidelijk: een avondje Cine OFF OFF laat je niet onberoerd achter. In Selfieland staat de zoektocht naar de oorsprong van de nieuwe beeldtaal in het (post-) feministische tijdperk waarin de kunstenares zelf in the picture staat, centraal. Zo leidt curatrice Charlotte Van Buylaere het cinematografische event in, een parcours dat uit verschillende video's bestaat. We vangen aan met het werk van Amalia Ulman: het gaat om twee vrouwen die de toeschouwer aansporen tot selfiestickgymnastiek. Daarbij gaan ze noch vrees, noch cameltoes en ‘belfies’ (butt selfies) uit de weg. De Britse kunstenares Juno Calypso zorgt voor de tweede video waarin ze haar alter ego, Joyce, autoportretteert. We zien een vrouw die ten onder gaat aan de gekunstelde vrouwelijkheid. Dit doet ze in een setting geïnspireerd op de jaren zestig. Vervolgens begeven we ons in de kitscherige kamer (“purple everything is purple”) van Katie Cercone die de mannelijke hiphopcultuur letterlijk te lijf gaat.  Verwacht je aan twerken, dreamyoga en gezang gezien door een psychedelische lens. Meteen erna volgde er stand-up comedy door een virtuele vrouw. Ondanks de dimensionele scheiding is zij degene waarvan je verbaal de sterkste statements mag van verwachten zoals “I don’t worship cock”, “Sometimes you have to blow your own mind” en “I don’t apologize for being a woman”. De vertoning eindigde met Andrew a strong courageous warrior van A. Liparoto. Daarin wordt androgynie (soms Andrew, soms Abigail) binnen een geïsoleerde, huiselijke setting voorgesteld waardoor een sterke nadruk gelegd wordt op de uitzonderlijkheid van iets "banaals" als het geslacht.

 

Na de voorstelling worstel ik met de vraag: wij, toeschouwers, zien de vrouwen zoals zij willen gezien worden (dankzij het zelfportretteringsaspect), maar begrijpen wij hen zoals zij willen begrepen worden? Zien wij hen überhaupt wel? De videos overstijgen na wat overpeinzing de genderkwestie en het in beeld brengen ervan. Hoeveel ‘self’ er ook in een ‘selfie’ mag zitten, de ‘self’ blijft zowel voor jezelf als in aanraking met de ander, één van de grootste enigma’s waar we doorheen ons leven mee te maken zullen hebben. In dat opzicht kunnen de werken van deze kunstenaressen als bewonderenswaardige pogingen beschouwd worden om stereotypen en onrecht wat de vrouw en het genderoverschrijdende ‘zelf’ betreft, tegen te gaan.

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓