Nadat een eerdere samenwerking in 2011 het succesvolle Bij het kanaal naar links voortbracht, staken het Vlaamse theatergezelschap Olympique Dramatique (opgericht door Ben Segers, Geert Van Rampelberg, Stijl Van Opstal en Tom Dewispelaere) en het Nederlandse De Mexicaanse Hond onder leiding van theatermaker Alex Van Warmerdam terecht nogmaals de koppen bij elkaar. “Als je een verhaal wil vertellen, zorg dan dat we erin trappen,” zegt Van Henegouwen (Tom Dewispelaere) in de eerste minuten van hun nieuwe theaterproductieHet Gelukzalige, en we hebben het gevoel dat hij onze review reeds voor ons klaar heeft. We zijn ervan overtuigd dat ergens in het potentieel van Het Gelukzalige een voorstelling schuilt die de moeite waard zou kunnen zijn, maar in zijn huidige vorm bracht het stuk vooral teleurstelling.

Het stuk biedt inkijk in een microgemeenschap van zakkenrollers en hoe deze dieven zich tot elkaar verhouden. Mulder (Geert Van Rampelberg) is immers verliefd op de vrouw van Van Henegouwen (Dewispelaere), collega-dief Hensen (Eva van de Wijdeven). Een liefde waaraan we gelukkig elke vijf minuten woordelijk worden herinnerd, want anders was hun allesverzengende hartstocht ons nooit opgevallen. Terwijl dievencoördinator Brouwer (Annet Malherbe) op de meest vreemde manieren de ontluikende liefde tussen haar collega’s voor Van Henegouwen tracht verborgen te houden, verdrinkt deze laatste langzaam in zijn eigen paranoia.  

Hun rovershol bestaat uit een hoop meubels, in de vier uithoeken van het podium geplaatst. Het speelvlak blijkt echter moeilijk te overbruggen. Telkens opnieuw komen de acteurs naar elkaar toe, maar lijken halverwege te blijven steken, waardoor interactie tussen de personages naar een extreem minimum wordt herleid. En laat het nu net die interactie zijn waar de plot zo op teert. De dialogen zijn zonder twijfel absurd te noemen, maar daar eindigt het dan ook. De ongeïnspireerde, geforceerde woorden die de acteurs vanop afstand naar elkaar spuwen missen elk effect, op enkele instanties na. De op deze manier gecreëerde stroefheid kan natuurlijk ook een indicatie zijn van de onderlinge vervreemding in deze dievenbende, waarvan de collega’s, ondanks hun jarenlange band, er niet in slagen een degelijk gesprek te voeren. We zouden een parallel kunnen maken met onze hedendaagse maatschappij, maar eerlijk gezegd, moeten we echt al zeer veel moeite doen deze stijve vertoning symbolisch op te vatten.

Nu we het toch over stijve vertoningen hebben, liefde en genegenheid tussen de zakkenrollers is taboe, seks is echter geen probleem. Enkele georkestreerde seksscenes moeten ons hiervan overtuigen. Onze excuses overigens voor het ‘stijve vertoning’-mopje van hierboven, maar dit was ongeveer het niveau waarop seksuele intermezzo’s in het stuk bleven steken. Tot driemaal toe zakte een wit scherm naar beneden waarachter een schaduwspel van karikaturale groepsseksscenes zich voltrok zoals alleen een theatermaker van middelbare leeftijd ze kan inbeelden: esthetisch verantwoord en met twee extreem prachtige, jonge vrouwen en drie bebierbuikte mannen in de hoofdrol. En er werd tevens een televisietoestel gepenetreerd.

Dit alles liet de topcast waarover Van Warmerdam beschikte jammer genoeg grotendeels onbenut. Bovendien vragen we ons af of Ben Segers het onderhand nog niet beu is om steeds dezelfde Ben Segers-parodie te spelen. Zijn personage, De Vries, is immers een eerder makke sukkel met een kledingstijl die oorverdovend “alleenstaande man geboren in de jaren ‘60” schreeuwt en over zichzelf praat in de derde persoon (ha ha!). De enige die de stroeve tekst zich een beetje eigen kan maken is Tom Dewispelaere, die ons toch wel enkele keren oprecht aan het lachen kan brengen. Het onvoldoende doorgedreven absurdisme leidt jammer genoeg toch vooral tot een weinig komisch schertsbeeld van de voorstelling die had kunnen zijn.