Idomeneo, Rè di Creta vertelt het verhaal van de Kretenzische koning Idomeneo (Lothar Odinius) die tijdens de Trojaanse oorlog streed met de overwinnende Grieken aan de zijde van Agamemnon. Na de oorlog keert hij terug naar huis, maar tijdens een storm op zee belooft hij Neptunus de eerste persoon die hij ziet bij zijn aankomst op Kreta te zullen offeren als ze de storm overleven. Helaas is de eerste Kretenzer die Idomeneo na 10 jaar afwezigheid terugziet, zijn eigen zoon Idamante (Renata Pokupić). Verscheurd door de keuze tussen zijn belofte aan de goden en zijn liefde voor zijn zoon, probeert hij Idamante op een afstand te houden.

Alsof dat nog niet genoeg is, wordt Idamante verliefd op de krijgsgevangen prinses Ilia (Hasmik Torosyan), de dochter van de vermoorde Trojaanse vorst Priamus. U raadt het al de twee worden dolverliefd op elkaar, maar dat gaat uiteraard gepaard met de nodige hartverscheurende twijfels bij Ilia. Hoe kan zij verliefd worden op de zoon van een volk dat haar eigen familie heeft uitgemoord? Bovendien is Idamante officieel verloofd met Elettra (Nicole Chevalier). De jonge Duitse regisseur David Bösch opende vorig seizoen trouwens met de opera Elektra, voor wie het verhaal van deze gekwelde vrouw wil aanhoren.

Neptunus zijn geduld raakt op en hij stuurt een monster af op Kreta dat vernieling zaait, maar tot ieders verbazing door de jonge Idamante wordt gedood. Hierna biecht koning Idomeneo op aan zijn zoon wat hij Neptunus heeft beloofd en besluit Idamante dat hij zichzelf als offer wil geven voor het Kretenzische volk. Illia komt dit te weten en wil haar leven geven voor dat van Idamante. De alwetende goden, gecharmeerd door dit gebaar, laten de eis van een offer vallen op voorwaarde dat Idamante en Illia het nieuwe vorstenpaar worden van Kreta. Eind goed al goed zou je bijna denken. Helaas was deze opera van het duistere type en pleegt papa Idomeneo zelfmoord en ook Elettra volgt haar vermoorde familie in de dood.

© Annemie Augustijns

Tot zover het verhaal. Deze opera werd door Mozart gecomponeerd toen hij amper 25 jaar was, maar we weten allemaal dat hij zichzelf al op een nog jongere leeftijd had bewezen. Regisseur Bösch wil zijn versie van Idomeneo als een coming of age verhaal brengen. De nieuwe vorsten zijn menselijker en door al die wrede gebeurtenissen in één slag volwassen geworden. Er wordt vooral in het tweede en derde bedrijf heel sterk ingezet op projecties met kinderlijke tekeningen van gruwelijke taferelen die dit contrast op een bevreemdende manier benadrukken. Die tweestrijd tussen gruwel en kinderlijke naïviteit vormt een rode draad door zowel het decor (met teddybeer, kinderstoeltje en ballon) als de kledij (het frivole jurkje van Ilia en de hippe hoodie van Idamante). Ook de handelingen van een overtuigende Ilia en Idamante benadrukken de jongvolwassenheid tegenover de verscheurdheid van de erg sterke volwassen Idomeneo. Elettra, vertolkt door de Italiaanse Nicole Chevalier, weet ons persoonlijk het meest te overtuigen. Ook de wel heel kleine rol voor een over de scène dwalende overleden broer die ze uiteindelijk volgt in de dood, vult haar gotisch aandoende rol uitstekend aan. Je zou bijna echt bang van haar worden. Een andere kleinere, maar eveneens goed uitgevoerde rol is die van raadgever Arbace (Anton Rositskiy), de man in de rolstoel. We hopen van harte dat zijn kapsel een pruik was.

In tegenstelling tot ons voorgaand bezoek aan de Vlaamse Opera, wist het Symfonisch Orkest Opera Vlaanderen ons niet helemaal te overtuigen. We waren eerder onder de indruk van het Koor Opera Vlaanderen dat een beduidend grote rol heeft in dit stuk. Vooral de “zombie-scene”, waarbij het koor in witte gewaden besmeurd met bloed en gedrapeerd met huwelijksattributen de gedode burgers een stem geven, zullen we niet snel vergeten.