Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

JOHN SCOFIELD BRAD MEHLDAU MARK GUILIANA | GENT JAZZ 2016

REVIEW | MUZIEK
za 09.07.2016 | 11:30

door Brecht Huysman

Herbie Herbie Herbie.

 

Als je drie jazzgrootmeesters op een podium zet kan het alle richtingen uitgaan. Soms knettert het, soms botst het. Soms bliksemt het, soms kabbelt het. Wat Brad Mehldau, John Scofield en Mark Guiliana gisteren op het podium brachten was een combinatie van alle bovenstaande.

 

De band is alvast heel interessant op papier. Brad Mehldau en Mark Guiliana brachten in 2014 samen het album Mehliana: Taming The Dragon uit dat lovende reviews kreeg in de pers. John Scofield en Mehldau speelden enkele jaren geleden ook al samen, en dat zorgt uiteindelijk voor een interessant trio dat een hedendaagse sound op het podium zet.

 

 

 

De set begon erg funky met een fijn streepje Fender Rhodes en een groovy baslijn. Scofield had voor de gelegenheid een basgitaar meegebracht en probeerde tijdens de improvisatiemomenten van Mehldau zo veel mogelijk terug te plooien, met wisselend succes. Mark Guiliana verdient al vroeg in de set puntjes door te komen opdagen in een Hunter Thompson t-shirt, en door één van de strakste drumpartijen van de hele avond neer te leggen.

 

Wat meteen opvalt is dat het trio er niet voor terugdeinst om het elektronische parcours op te gaan, zoals bij Mehliana. De manier waarop Brad Mehldau laagjes opbouwt met een Moog synthesizer en een arsenaal aan andere speeltjes doet sterk denken aan de hoogdagen van Herbie Hancock, terwijl Mark Guiliana af en toe zijn drum links laat liggen om een drumpad erbij te nemen. Wat ze spelen is atmosferisch maar funky, en Scofield krijgt op zijn beurt zo veel mogelijk ruimte. Toch kunnen we niet ontkennen dat pas wanneer Mehldau zich aan de vleugelpiano vlijt je het echt voelt loskomen. 

 

 

De muziek klinkt organisch, en daar weet Scofield dan weer dankbaar gebruik van te maken. Hij speelt op een blauwe Telecaster, en bewijst met verve waarom hij gezien wordt als een van de invloedrijkste gitaristen van zijn generatie. Hij weet zichzelf perfect een plaats te geven in het experimentele geweld van de twee andere heren met een speelstijl die heel vaak naar fusion neigt. Naar het einde toe evolueren we zelf naar de blues, met een glansrol weggelegd voor Mehldau. Aan de vleugel legt hij een grootse, soulvolle solo over sterk ritmewerk van Scofield en Guiliana, en komt de set bijna tot een hoogtepunt. Eén van de mooiste momentjes van de hele avond.

 

Wanneer Giuliana helemaal op het einde nog een meesterlijke drumsolo brengt gaat het dak er af. Zet drie jazzgrootmeesters op een podium en het kan allerlei richtingen uitgaan. Het knetterde, het botste, het bliksemde en het kabbelde. Soms zelfs allemaal tegelijkertijd. Dit trio van ijzersterke muzikanten ging alvast de juiste richting uit.

 

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓