De eerste danspasjes van de avond zijn gezet. Dat helemaal dankzij de rockabilly aandoende liedjes van The James Hunter Six. Van uptempo stapjes zetten tot melancholisch meewiegen, er werd alvast aardig wat bewogen voor de main stage. James Hunter wordt wel eens vergeleken met Sam Cook en dat kunnen wij alleen maar bevestigen. Ergens heeft hij ook een tikkeltje van Johnny Cash mee, vooral door het countrygehalte dat in een aantal nummers duidelijk naar voor kwam. Het "jazzgehalte" van The James Hunter Six, moet vooral van de geweldige saxofoonspelers komen en uiteraard de bass. 

Wat vooral duidelijk werd, is dat deze zes muzikanten (Jonathan Lee aan de drum, Lee Badau als bariton saxofonist, Damian Hand als tenor saxofonist, Andrew Kingslow als toetsenist en Jason Wilson als basspeler) door zanger en showbeest James Hunter op handen wordt gedragen. Er zijn voldoende solo's zodat iedereen aan bod komt en dat weet het publiek te waarderen. Toch is het vooral zanger James Hunter zelf die de show steelt. Zijn rollende r-en, zijn veelzeggende mimiek maar vooral zijn slotspektakel met zijn gitaar in de hoofdrol, geven hem de welverdiende aandacht. Enkel bij nummers die er iets minder vrolijk aan toe gaan, daalt de sfeer ook een beetje, maar hé je kan geen hele avond dansen natuurlijk.

Even waande ik mij in de Verenigde Staten van de jaren 1950 door het rock-'n-roll gehalte van dit concert, maar de saxofoonsolo's herinnerden mij er af en toe terug aan dat we wel degelijk op Gent Jazz zijn.