Dat de drummer doorgaans die ene persoon van de band is die het meest zweet, het meest geluid maakt, maar zich onterecht het meest op de achtergrond bevindt, wordt door Miet Warlop omgegooid én uitgebuit tegelijkertijd. In Fruits of Labor zet Warlop het drumstel op een pedestal, waardoor ook het eigen lichaam gaat resoneren.

Met Mystery Magnet slaagde Warlop erin met haar tableaux vivants een wereld te creëren waarin je tegelijk wel en niet wilde zijn. In Fruits of Labor blijven de pruiken, verfbommen en telegeleide speelgoedhaai dan wel uit, Warlop toont een nieuw bijkamertje in haar winkel met visueel lekkers: die van het drumtoestel.

Op het podium van Vooruit staat een fictieve band met sterallures in een veel te groot performancejasje. 

Aan het begin van de voorstelling draait en glinstert Warlop nog als een kleine popkoningin op een zwart blok. Gehuld in een jumpsuit met spiegeltjes is ze de discobal van dienst terwijl rond haar langzaam het gezang aanzwelt. Het is pas wanneer het doek via een maf draaisysteem rond haar en de artiesten verdwijnt dat de manie er helemaal zit aan te komen. Vanaf dan kijk je naar een losgeslagen band die in de teugels gehouden wordt door het drumstel zelf – al zijn die teugels de slapste ooit gezien.

Fruits of Labor is een ritmisch gekkenwerk in een al even bizar gekleurde wereld. 

Wat volgt is opnieuw die draaikolk waarin enkel Warlop weet wanneer die wordt stopgezet. Een piepschuimen blok die zowel als altaar, grafzerk, kruis en pletwals dient, ziet letterlijk alle kanten van het podium. Dat piepschuim op podiumvloer voor kippenvel zorgt, neem je er dan wel weer bij. De Tanghe-broers Joppe en Wietse zijn samen met Tim Coenen de rocksterren van dienst. Hadden er lichtbundels in je richting geschenen, rookkanonnen je het zicht belemmerd en waren je trommelvliezen ongelukkig gescheurd; het had die ene harde editie van Rock Werchter kunnen zijn – toen rock nog rock was en geen indie. Maar op het podium van Vooruit staat een fictieve band met sterallures in een veel te groot performancejasje. Misschien dat ze zich er af en toe wel in dreigen te verliezen, maar wel weer de juiste uitweg zien te vinden. Seppe Cosyns' trompet blaast je uiteindelijk die wereld uit waar het zo enig vertoeven was, opnieuw die minder kleurrijke avond in.

Eens de machinerie van Warlop zich in gang zet, blijft die draaien, tollen en roepen. Fruits of Labor is een ritmisch gekkenwerk in een al even bizar gekleurde wereld. Bij het groeten van het publiek trachtten de acteurs ervoor zorgen dat ze niet over de smurrie uit te glijden die ze zelf gemaakt hadden. Zalvend voor het gemoed wel, die smurrie.