Op woensdagavond 19 oktober vond de uitverkochte première plaats van Cabane, het jongste  kindje van Compagnie Cecilia. Voor deze productie wist regisseur Tom Dupont drie kanjers van acteurs te strikken waarvan het onderlinge vuurwerk de zaal in knettert:  Joris Hessels, Titus de Voogdt en Robrecht ‘ik wil poepen’ Vanden Thoren.

Het stuk neemt ons mee naar de loods van Manu Desmet, gespeeld door Titus de Voogdt. Manu is een moegetergde imker die diep ongelukkig is met het leven waarin hij beland is. De lusteloosheid die het personnage uitstraalt is knap neergezet door de Voogdt, maar het blijft soms wat vlak en brengt weinig schwung in het verhaal. Desondanks is het verrijkend om Titus de Voogdt eens in een oudere rol aan het werk te zien.

De broer van Manu, Gilles, woont tijdelijk bij het gezin van Manu omdat hij platzak is. Gilles is een hippie van het hilarische soort, compleet uitgerust met lange haren en idealistische praat. Vanden Thoren speelt bepaalde facetten heel mooi en humoristisch uit, maar toch kan hij niet vermijden dat zijn personage in clichésferen blijft zweven. Het opvallendste karakter is ongetwijfeld Sven, neergezet door Joris Hessels. Sven is een jongeman die volledig de pedalen kwijt is. Hij slaagt er maar niet in om zijn leven op orde te krijgen. Door veelvuldig drug-en drankgebruik leeft hij doorgaans in een soort van hyperactieve staat, waarin hij op elke prikkel die hij krijgt heel sterk reageert. Joris Hessels zet dit op een fenomenale manier neer, en zijn lichaamstaal is opmerkelijk. Weinig acteurs zouden het hem nadoen om die nervositeit en spanning anderhalf uur lang in een personage te houden. De rol van Sven is het mooiste uitgeschreven omdat onder zijn extraverte karakter soms subtiele dingen naar boven komen waar hij mee worstelt, zoals de relatie met zijn vader.

De broers Desmet en Sven kennen elkaar eigenlijk niet bij aanvang van het stuk. Sven komt de auto van zijn vader ophalen die al maandenlang bij de Smetjes staat. De reden hiervoor is dat Svens vader zichzelf enkele maanden daarvoor opgehangen heeft in de loods. Het hele stuk zoekt naar de verhouding tussen de drie mannen onderling en ook die met de overleden vader van Sven. De toeschouwer krijgt hierbij soms vreemde vermoedens, weet niet goed wat er nu exact gebeurd is, maar laat dat nu net de bedoeling zijn. Want het gaat niet om de feiten, maar wat je er zelf van maakt. Hoe de drie mannen de overleden vader zich elk op een heel andere manier herinneren, is pijnlijk herkenbaar.

Er zitten enkele hilarische momenten in het stuk, maar na een uurtje worden de personages een beetje voorspelbaar en het verhaal eerder zwak. Af en toe had de voorstelling af te rekenen met een gebrek aan diepgang. Naar het einde wordt de toon serieuzer en kan je meer meeleven met de personages, maar dat komt  helaas te laat. Bovendien is het personage van Hessels zodanig druk dat het publiek er zelf helemaal kierewiet van wordt.

Cabane is leuk, maar niet meer dan dat. Straffe acteurs, maar het verhaal laat nu en dan te wensen over. Volgende keer beter, Compagnie Cecilia!