Gisteravond toonde Opera Gent de seizoensopener van Ballet Vlaanderen: WEST. De dansvoorstelling combineert het werk van legendarische choreografen Merce Cunningham en William Forsythe met de wereldpremière van Jonah Bokaer. WEST is een ode aan de Amerikaanse dans in al zijn veelzijdigheid.

WEST is een ode aan de Amerikaanse dans in al zijn veelzijdigheid.

Bestaande uit losse dansen biedt WEST het kader voor drie totaal verschillende voorstellingen. Cunningham ontwierp zijn Pond Way al in 1998, Forsythe en Bokaer toonden de dans die zij het afgelopen jaar creëerden. De drie dansen zijn volkomen individueel. De enige overeenkomst is het Amerikaanse thuisfront.

De avond begint dan ook met de grootste Amerikaanse choreograaf van de twintigste eeuw. Samen met zijn partner John Cage legde hij zich toe op de volledige autonomisering van de kunst. Cage wijdde zijn leven aan een onderzoek naar opzichzelfstaande muziek met als culminatiepunt het opmerkelijke 4.33. Cunningham toonde zich een rasmodernist door binnen de dans de volledige autonomie op te eisen in vorm. Daarvoor maakt hij volledig komaf met verhaal, muziek en zelfs het belang van beweging in de dans. Het radicale hier en nu is wat er toe doet.

Voor Pond Way liet hij zich leiden door de vloeiende vormen van water. Van belang voor dit werk is te weten dat alle elementen los van elkaar tot stand zijn gekomen. Met elkaar vormt het desondanks een dynamisch geheel. De dansers vloeien in elkaar over en de kostuums zorgen ervoor dat ledematen sierlijk worden geaccentueerd. De creatie slaagt in Cunninghams ultieme streven: het hier en nu en de rest is triviaal. Hoe lang het heeft geduurd weet niemand die het meemaakte, want men werd opgezogen in het geheel en kwam pas los toen het ophield. De avond begint met een hoogtepunt.

 De creatie slaagt in Cunninghams ultieme streven: het hier en nu en de rest is triviaal.

Maar waar Cunningham een ultiem autonome dans creëert, is haar opvolger Shahrazad een verhalender werk van de hand van Jonah Bokaers. Deze dans is opgedragen aan de vrouw van duizend-en-één nacht die haar leven riskeert door de verhalen die zij vertelt. Dat uit zich in een combinatie van typisch romantisch klassieke dans met een knipoog naar het Oosten. Waar het eerste stuk los komt van traditie en verhaal is de dans van Bokaers ermee doordrenkt. Door het contrast steken de twee zo tegen elkaar af dat van het middelste gedeelte van de voorstelling de zoete romantiek soms de overhand neemt. Iets dat in deze opzet niet erg past.

Waar het eerste stuk los komt van traditie en verhaal, is de dans van Bokaers ermee doordrenkt.

Na een pauze zorgt Approximate Sonata 2016 van William Forsythe dan toch voor een kers op de taart. De dansers dansen in trainingskostuum een zogenaamde rehearsel van uitgepuurd klassiek ballet. De muziek die enkel uit beat tonen bestaat en de prachtige vormentaal van de danserslichamen maken de avond goed.

Hoewel er van de namen die de seizoensopener ten tonele brengt veel te verwachten is, brengt WEST geen hoogdravende voorstelling. De stukken zijn op zich zeer mooi en het hoge niveau van de dansers en de makers staat buiten kijf.  Toch hebben ze in deze omkadering niets met elkaar te maken en daarmee steken ze dan ook negatief tegen elkaar af. Op WEST zal nog EAST en ook het Russische Spartacus volgen. Hopelijk zullen die avonden een beter geheel vormen. Want de wereld heeft krachtige en prachtige danscultuur en een ode om ons daar aan te herinneren is meer dan welkom.

Foto's: Filip Van Roe