Een man ligt maandenlang te rotten in zijn appartement  en dat kán. In feite is dat helemaal  geen probleem. Wanneer het lijk begint te stinken, wordt het luchtzuiveringssysteem van het hele appartementsgebouw vervangen. Elektriciteitsrekeningen worden automatisch betaald. Van zijn familie was hij al jaren vervreemd, zij misten hem niet. Zijn cafévrienden dachten dat hij in het ziekenhuis lag. Maar hij lag dood in zijn appartement. 28 maanden lang. In Kroniek behandelt regisseur Florian Fischer een banale krantenkop met de tragiek waar die recht op heeft.

Hoe is het mogelijk dat een man zo lang dood in zijn woning  ligt zonder dat iemand hem mist? Kroniek zoekt naar antwoorden. In het eerste deel van de voorstelling formuleren de acteurs (Bert Luppens, Oscar Van Rompay en Charlotte Vanden Eynde) zeer matter-of-factly de procedures van officiële instanties zoals bijvoorbeeld de bank en de post: 

“Wanneer de brievenbus vol is, worden de brieven bijgehouden in een speciale brievenbus op het postkantoor. En als die vol is, worden alle brieven teruggestuurd naar de afzender. Tot er geen post meer binnenkomt.”

“Wij leveren water en de klant betaalt, dat is de simpelste transactie. Als er geen verbruik meer geconstateerd wordt, sluiten we het water af.”

“Een bankrekening blijft open tot hij gesloten wordt. Alles gebeurt automatisch, soms zelfs nadat de klant  overleden is. Brussel kan dat niet weten.”

Ook de familie van de man legt woorden in de monden van de acteurs: zijn ex-vrouw moest jarenlang toekijken hoe alcohol het leven van haar man verwoestte en voor zijn dochter was hij al dood sinds de eerste keer dat hij haar moeder geslagen had. De overige leegtes in deze treurige werkelijkheid worden ingevuld door dodendansen, vertellingen en negen contemplaties over de onreinheid van het lichaam, een  Japanse tekst (vertaald door Peter Verhelst) die op accurate doch gruwelijke wijze de ontbinding van een lijk beschrijft. Fischer creëert een mozaïek van momenten die individueel soms nog net iets te vaak nergens op slaan, maar ons laten beschikken met een hartverscheurend totaalplaatje.

Fischer confronteert echter niet alleen, hij heelt ook.

Halverwege de voorstelling halen de acteurs willekeurig mensen uit het publiek om kostuumdramagewijs met hen a turn about the room te maken en hen zo letterlijk uit hun geïsoleerde kijkervaring te halen.  Bert Luppens, die overigens de hele voorstelling lang ontroert, legt vaderlijk zijn arm om de schouders van zijn gaste en converseert onhoorbaar maar met een voelbare tederheid en warmte die je, na het zien van zoveel episodes vol eenzaamheid, recht naar het strot grijpt.

Volgens de Van Dale hoort een kroniek een verhaal te zijn dat “opzichzelfstaande feiten vermeldt in chronologische orde”. Dit is alvast een mooie omschrijving van wat Fischers Kroniek absoluut niet is. De episodische, niet-chronologische structuur is echter allesbehalve een tekort en biedt het publiek een waaier aan mogelijk interpretaties. Bovendien laat Kroniek de kijker de keuze enkel de beelden die hem/haar persoonlijk het meest aanspraken mee naar huis te nemen, met in het achterhoofd de stem van Oscar Van Rompay die op een ietwat wrange toon opmerkt: “We hebben ons zijn eenzaamheid proberen inbeelden, nu voelen we die van ons minder”.

Foto (c) Jules August