The ultimate cosmic comedy! staat er in drukletters op de seventies-affiche van Dark Star (1974). John Carpenter is in veel van zijn films een manusje van alles; regisseur, producer, scenarioschrijver en zelfs componist van zijn eigen filmmuziek. Dat is in Dark Star niet anders, alleen nam voor de gelegenheid STADT de laatste taak voor één keer op zich. En hoe.

SF-films van voor de eeuwwisseling staan vaak bekend om hun synths en gekke bliepjes. Die from outer space tunes mogen dan wel voor heel wat nostalgie zorgen, nieuwe jasjes kunnen geen kwaad. In het geval van STADT: nieuwe hemdjes. Want in een op de film geïnspireerd outfitje brengt de band een nieuwe soundtrack voor deze komische ruimtereis. Dat de film destijds met het luttele budget van 60.000 dollar tot stand kwam is eraan te zien: ruimtereizigers in overalls met sneakers, een reuze strandbal op pootjes als buitenaards wezen en een cupcakebakvorm als onderdeel van een ruimtekostuum. Het mag er dan wel goedkoop uitzien, waardevol is in ieder geval de mise-en-scène van Carpenter. Je wordt als kijker getrakteerd op fijne montage en knappe perspectieven die van Dark Star een leuk tussendoortje maken.

De beelden zijn vaak psychedelisch en zó seventies dat beide vaak moeiteloos in elkaar verglijden.

STADT was eerder dit jaar al enkele keren te zien op Gentse bodem. Op de Nacht van de Arbeid, Lovely Day (DOK) en de Gentse Feesten maakten ze heerlijke passages. En op Gent Jazz was zanger Fulco Ottervanger samen met Lander Gyselinck (STUFF.) nog present als Beraadgeslagen. Zelf omschrijft STADT (gebroeders Simon en Frederik Segers, Joris Cool en Ottervanger) zich als ‘krautpoprock’ en vorig jaar brachten ze hun tweede album Escalators uit.

Dat het wat ambigue is om jezelf een houding te geven – Is het een concert? Is het een filmvoorstelling? – neem je er dan wel graag bij. 

De band koos er zelf voor om Carpenters debuutfilm Dark Star te bewerken. Dat ze hiermee de SF-film in een lange videoclip transformeren, is ontzettend knap. De toon is gezet wanneer zanger Fulco in het begin over een presentator heen gaat dubben, en zo op hilarische wijze Dark Star in een notendop voorstelt. De beelden zijn vaak psychedelisch en zó seventies dat beide vaak moeiteloos in elkaar verglijden. Zo is het smakelijk wanneer op een baslijntje één van de astronauten in kikvorsperspectief door een gang gevolgd wordt of wanneer het ruimteschip het sterrenstelsel doorklieft. Het plot lijkt wat te vergaan in de muziek, maar af en toe laat STADT enkele quotes doorheen hun eigen tracks doorschemeren, waardoor je weer even de warrige draad kunt oppikken. Al was het aan het einde niet helemaal duidelijk hoe het nu precies afliep met dat stelletje rokende ruimtereizigers. Het uurtje was even plots om als het begonnen was, maar er werd wel heerlijk vertier in je schoot geworpen.

Het was onterecht dat er nog zeteltjes onbezet waren in de zaal. Live Track Cinema is zeker één van de leukste concepten die onlangs werden bijgewoond door ondergetekende. Dat het wat ambigue is om jezelf een houding te geven – Is het een concert? Is het een filmvoorstelling? – neem je er dan wel graag bij. The Sum of Parts, zou Jay Vleugels zaliger het noemen.