Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

IN MANY HANDS | KATE MCINTOSH

REVIEW | PODIUM
do 10.11.2016 | 15:15

door Rozemarijn van Kalmthout

Hoewel Kate Mcintosh oorspronkelijk werd opgeleid tot klassiek danseres, houdt zij zich de laatste jaren voornamelijk bezig met grensoverschrijdende performances. Een bijzonder contact met het publiek creëren lijkt hierin het belangrijkste doel. In Worktable(2011) nodigt de Nieuw-Zeelandse uit tot het stukmaken van alledaagse voorwerpen, waarmee zij de aandacht voor gebruiksmaterialen verlegt. All Ears(2013) focust op identiteiten van het publiek door middel van vraag en antwoord. Met In many hands gaat Mcintosh nog een stapje verder en maakt ze de relatie nu enkel fysiek.

 

 

Met In many hands gaat Mcintosh nog een stapje verder en maakt ze de relatie nu enkel fysiek.

 

 

In de Domzaal van De Vooruit staat het te gebeuren. In twee groepen leiden begeleiders de toeschouwers naar binnen. Eerst de handen wassen, horloges en ringen afdoen en mouwen opstropen. 'Beter niet naast een bekende gaan zitten', luidt het advies. De zaal is groot en zwart waarin drie lange tafels met witte lakens een driehoek vormen.

 

Kate Mcintosh regisseert de handen van haar toeschouwers die in rust op de tafel liggen. De handen houden elkaar vast, en geven van de ene naar de andere kant van de tafel verschillende voorwerpen door. Eerst stenen, dan andere materialen die variëren van stoffig tot pluizig en van hard tot zacht. De voorwerpen worden als maar glibberiger en viezer. Het leidt tot hilariteit voor sommigen en afschuw bij anderen. Als de handen bruin zijn van het koffiedik en de chocolademousse geeft Kate een teiltje door. Er wordt niet gepraat. Ieder mag zijn handen wassen en moet dan met zijn stoel plaats nemen aan een andere tafel.

 

Weer neemt Mcintosh het voortouw. Ze pakt de hand van haar buurvrouw, aait en masseert die. Dan neemt haar hand een duik onder de buurhand en pakt de hand van de persoon die daarnáást zit. Iedereen doet haar na. Het publiek is met elkaar verbonden zonder het gezicht dat hoort bij de vastgehouden hand te kennen. Een clinch van aanrakingen. En dan gaat het licht uit. Er wordt een kaarsje doorgegeven. Als het kaarsje dooft is er niets meer te zien. De enige houvast die je hebt is de hand die de jouwe vast houdt. En jij houdt op jouw beurt andermans hand vast.

 

Niemand ziet welke objecten er nu worden doorgegeven, maar iedereen blijft op zijn hoede. De vorige materialen waren immers soms ronduit smerig. Je kan nu alleen nog voelen, hoewel je soms niet goed durft. En altijd blijft daar die hand in de jouwe. Kate Mcintosh verbindt de mensen in haar publiek zonder dat er ook maar een woord is gewisseld. Zonder dat men zelfs elkaars gelaat kent. De simpele aanraking van een hand biedt troost als men overgeleverd is aan duisternis.

 

 

Maar hoewel de verbintenis in de duisternis zo krachtig voelt, is hij verdwenen als het licht aan gaat.

 

 

Maar hoewel de verbintenis in de duisternis zo krachtig voelt, is hij verdwenen als het licht aan gaat. Er blijft een chaos over waarin esthetiek uitblijft, hoewel die wel wordt beoogd. De handen laten los. Men klapt vertwijfeld en vertrekt. De betovering die zo mooi was in duisternis verdwijnt bij licht. En hoewel dit misschien ontgoochelt, is het wellicht een mooie metafoor voor hoe de maatschappij zou moeten zijn. In donkere tijden houdt men elkaar de hand vast, terwijl dat bij licht niet nodig is.

 

Vanavond is In many hands nog op twee momenten bij te wonen in De Vooruit.

 

Foto's: Mandy-Lyn/Dirk Rose

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓