Op 22 november konden nieuwsgierigen van 20u tot 24u kunst verkennen in deelnemende huizen van de Kotroute in Gent. Organisator AmuseeVous vzw heeft als voornaamste doel om jongeren en musea dichter bij elkaar te brengen. In 2008 werd daarom de Kotroute in het leven geroepen. Dankzij dit initiatief kunnen jongeren op hun eigen manier kunst ontdekken, iemands kot is immers voor velen een stuk toegankelijker dan een museum. Hierdoor komen jongeren in contact met kunstenaars die ze anders niet zouden leren kennen. Ook de redactie van Tumult.fm was erbij om verslag uit te brengen van deze zachte herfstavond. 

Kot 1

Aangekomen op het eerste kot, is de toon meteen gezet. Letterlijk dan, want Nonno brengt non-stop dromerige en ietwat duistere soundscapes. Tot rust gebracht door het meditatieve geluid op het terras, kan ik de tocht verderzetten naar binnen. Daar is er werk te zien van beeldende kunstenares Silke Reyntjens. Met het project SIRE laat ze allerlei zwart-wit portretten van gekostumeerde dieren zien, beelden die later op de route echoën in de roze raamtekeningen.

Kot 2

De tweede locatie is heel wat chaotischer: door het vele volk op de smalle gang komen de conceptuele foto’s van Jolien Roos jammer genoeg niet goed tot hun recht. De foto’s worden over het hoofd gezien door de stroom mensen, bijhorende naamplaatjes zijn ook zoek. Het merendeel van de bezoekers gaat hier aan vele werken voorbij, zoals bijvoorbeeld het melancholisch getinte werk van hedendaags kunstenaar Jonathan Huygens. In een hoekje staat een installatie met een lege vaas, omringd door een stuk tegelmuur uit de seventies. Het opschrift erbij luidt: “After moving to a different home he felt tired, nostalgic even. So he returned focus on his sunflowers.” Jammer dat ook dit fragmentarisch stukje werkelijkheid vaak niet werd opgemerkt door de bezoeker.

De roze badkamer is hier het drukste kamertje. Voor deze totaalervaring is het ook even aanschuiven, maar dat is wel de moeite waard. Er was werk te zien van Nele Sys. Haar graphic novels gaan over ontluikende vrouwelijke intimiteit en alles wat daarmee gepaard gaat. De scheermesjes en andere verzorgingsproducten die uitgestald liggen aan de lavabo verwijzen naar de inhoud van de strips, onder andere naar problemen die je kan ervaren bij scheerbeurten. Sys’ eerste bundeling Het Wijfje ligt ook uitgestald in een wasmand vol slipjes.

Kot 7

De zevende locatie is een verademing: het is een pak rustiger, waardoor je de illustraties van Paulien Baudu en de schilderkunst van Florien Allemeersch beter kan bekijken. De schetsboekjes van Baudu liggen op een toog uitgestald en nodigen uit om even doorbladerd te worden. Haar zwart-witte tekeningen zijn vaak narratief, maar kunnen evengoed een aaneenschakeling van allerlei verschillende beelden zijn. Wat haar werk nog meer kenmerkt, is een eigen soort humor waarmee ze de kijker in een specifieke wereld onderdompelt.

Kot 8

Deze locatie bestond uit één kleine ruimte, waardoor we toch wel een tijdje op straat moesten wachten om naar binnen te kunnen. Eens ik neerzit, worden er me kortfilms van KASK-studenten audiovisuele kunsten voorgeschoteld. De hele loop omvat een anderhalf uur, waardoor je nooit alle films (van telkens vijf minuten) kan bekijken. Dit geeft de hele ervaring een uniek karakter. Vooral de kortfilm Duister van Zaur Kourazov valt op door zijn stilistische eenvoud en poëtische verstilling. Er werd niets anders getoond dan een man die uit zijn raam kijkt, afgewisseld met vertraagde beelden van vuurwerk.

Op de Kotroute is er veel te zien, maar het is bijna onmogelijk om alle locaties te bezoeken. Heel erg is dat niet: het gaat ten slotte ook om een gezellige avond met vrienden, waarop je uitkomt op onverwachte plekken en geprikkeld wordt door nieuwe kunst.