De Ingehuurde Man is de titel van de tweede theatersolo van Johan Terryn. Dat die man pas na drie kwart van het verhaal opduikt, verwacht je dus niet. Terryns monoloog wordt aangekondigd als een stuk over liefde, wraak en de Franse les.

We krijgen veel Franse les, veel liefde -of tenminste het gebrek eraan- en weinig wraak. Maar dat geeft niet. We luisteren grinnikend en aandachtig naar de Franse les, waarin de man zich uitlaat over liefdesverdriet. Terryn laat het publiek goed lachen.

Terryn benoemt op een hilarische manier het thema communicatie binnen de relatie.

Hij vertelt hoe zijn relatie op de klippen is gelopen. Hoe hij haar graag zag maar zij hem blijkbaar niet meer. Zij noemde zijn vijf mankementen op voor ze de relatie stopzette. “Eén, je luistert nooit als ik iets zeg. Twee, je houdt niet van huisdieren. Drie, je wilt niet op het platteland wonen. Vier, ik heb een ander. Vijf, je wilt altijd je gelijk krijgen”, herhaalt hij kwaad haar woorden. “Dat zijn dus wel maar vier mankementen! Heb ik gelijk of heb ik gelijk?”, roept hij opgewonden. Terryn benoemt op een hilarische manier het thema communicatie binnen de relatie en doet dat aan de hand van spreekwoorden en dus die Franse les.

Het lijkt te wringen, dit opgedrongen plot.

Tot aan het einde van het stuk hangt het publiek aan zijn lippen. Plots steekt de wraak op en doet de ingehuurde man zijn intrede. Het lijkt te wringen, dit opgedrongen plot. Waarom nu pas?  Een stuk dat tot nu toe leek te gaan over een man en zijn liefdesgemijmer, verandert plots in een verhaal met een meeslepend plot. Maar er is weinig spannends aan. Je krijgt iets te zien wat je niet meer verwacht en dat is verwarrend. De geloofwaardigheid van het verhaal lijdt eronder.

Terryn geeft een geheel nieuwe invulling aan Frans als de taal van de liefde.

Los van de bedenkingen over de uitwerking van het concept, is Terryn een steengoede entertainer. Wat zijn verhaal niet kan, kan hij wel: overtuigen. Hij staat op de planken alsof het zijn thuis is en het publiek wekelijks zijn lessen komt volgen.

Hij weet het immer terugkerende thema Liefde op een nieuwe en frisse manier te brengen. Hoe meer we leren in de Franse les, hoe meer hij vertelt over zijn liefdesperikelen. Ze noemen Frans de taal van de liefde, maar Terryn geeft die stelling een heel creatieve invulling, eentje dat het publiek zeker kan bekoren.

Foto's: Liesbet Peremans