Sinds 2011 neemt Maatschappij Discordia historische stukken onder de loep vanuit een feministische invalshoek. Met de Weiblicher Aktes geeft de Nederlandse toneelgroep het woord aan de vrouwen uit de canon. In de zevende akte staat Lady Macbeth centraal, als drijfveer voor de daden van Macbeth uit het gelijknamige stuk van William Shakespeare. Annette Kouwehoven, Miranda Prein en  Maureen Teeuwen trekken het oorspronkelijk werk zorgvuldig uit elkaar, om het te analyseren en het in een nieuw jasje te steken.

Met de Weiblicher Aktes geeft de Nederlandse toneelgroep het woord aan de vrouwen uit de canon.

Macbeth is de kortste tragedie van de grote Engelse schrijver. Het vertelt het verhaal van Macbeth, die na een veldtocht drie heksen op een hei tegenkomt. Zij vertellen hem dat hij eerst graaf en dan koning van Schotland zal worden. Als Macbeth dit aan zijn vrouw vertelt, stuurt deze aan om het heft in eigen handen te nemen en de regerende Koning Duncan I dood te steken. De twee zijn nu koning en koningin, maar niet zonder consequenties. De gebeurtenissen achtervolgen de arme Macbeth, die nooit meer kan slapen. Uit paranoia raadpleegt hij een orakel dat hem geruststelt, niemand die door een vrouw gebaard is zal hem vermoorden. De opluchting is van korte duur, aangezien zijn vijand Macduff geboren is via een keizersnede.

In een rommelig decor in de zaal van de Minnemeers worden de drie heksen opgevoerd. Op het speelvlak staan tafeltjes met daaromheen stoeltjes. Het is een chaotisch aandoende scene waarin de vrouwen steeds in en uit hun rol stappen terwijl ze grote vraagstukken over vrouwelijke emancipatie opwerpen. Conclussie: ontseks de taal!

Om het verhaal van Macbeth goed te begrijpen is voorkennis een vereiste, zij die het stuk kennen begrijpen de nuances. Aan de hand van regelmatige kostuumwissels vertellen de vrouwen de geschiedenis telkens vanuit een andere rol. Hierbij knopen zij de kostuums steeds handig met een touwtje voor hun basisoutfit. Aan het begin maken zinnetjes als ‘dit is de broek van Macbeth’, of ‘deze kilt is van Banquo’ tussen neus en lippen door de rolverdeling duidelijk. Elke keer als er bloed vloeit, klinken huilende geluiden. Bij de moord op de koning delen de actrices Bloody Mary’s uit in het publiek.

Bij de moord op de koning delen de actrices Bloody Mary’s uit in het publiek.

Jan Joris Lammers, de enige man in het geheel, regelt het licht en speelt een klein rolletje. Het stuk eindigt met een gedicht dat hij voorleest van een A4. Verder zit hij verstopt achter een decor van opgetrokken grijze vlakken. Dat hij daarachter zit en dus niet ziet wat zich op scene afspeelt, zorgt ervoor dat het lichtplan ronduit slecht is. Wellicht hebben de vrouwen hem in het stuk opgenomen om een contrast aan te duiden, maar een overtuigend element is hij niet. Op de vreemdste momenten dooft het licht, waardoor nog weinig te zien is van wat er gebeurt.

De rol die hij speelt is onduidelijk. De vrouwen steken de draak met het traditioneel toneel door zich niet te houden aan de rolverdeling en te spelen met script en tekst. Lammers lijkt zijn tekst niet goed te kennen. Hij leest de weinige woorden die hij heeft met een leesbril voor, terwijl hij claimt een klein jongetje te zijn.

Het stuk belooft scherpzinnigheid en actualiteit toe te voegen aan de eeuwenoude tekst van Shakespeare, maar is met momenten niet scherp en diepgaand genoeg. “Wat nu als Hilary gewonnen had?”, vraagt één van de vrouwen zich af. Tja, wat als.. Het optrekken en afbreken van de vierde wand, waarbij de personages zich direct tot het publiek keren,  is ondertussen clichématig. De grappen zijn met momenten amusant maar compenseren niet genoeg. Een confrontatie met werk van Shakespeare is snel interessant, maar Lady Macbeth van Maatschappij Discordia is niet de meest interessante.

Foto's: Bert Niehuis