Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

AIN'T DONE MUCH HEALING| PETER SEYNAEVE| CAMPO VICTORIA

REVIEW | PODIUM
wo 14.12.2016 | 19:15

door Laura Arens

Het eerste dat opvalt, is dat Ain’t done much healing een persoonlijke voorstelling is. Als de toeschouwers de zaal binnenkomen, begroet maker Peter Seynaeve ons en vraagt hij om jassen en tassen op de zitjes van de zelfgemaakte tribune te leggen, net groot genoeg voor de elf toeschouwers die aanwezig zijn. De kijker is onmiddellijk meer betrokken dan bij een doorsnee voorstelling. Alvorens Seynaeve zich voorover buigt om zelf het licht te bedienen, bedankt hij ons nog eens dat we langsgekomen zijn. De voorstelling kan beginnen.

 

 

De kijker is meer betrokken dan bij een doorsnee voorstelling.

 

 

Eens de spots weer oplichten, kruipt hij in zijn rol van performer. Peter Seynaeve studeerde in 1996 als acteur af aan Studio Hermen Teirlinck, hij was verbonden aan Het Toneelhuis en werkt momenteel ook samen met NTGent. Als regisseur werkte hij samen met Luc Perceval, Guy Cassiers en Jan Martens. Ain't done much healing prompt bombarderen tot een voorstelling die flirt met de grens tussen beeldende kunst en theater is echter een stap te ver. Het is niet omdat Seynaeve voornamelijk verbonden is met traditioneel teksttheater en deze voorstelling geen gesproken tekst bevat, dat het meteen beeldende kunst is. Maar beeldende eigenschappen bevat zijn werk zeker wel.

 

Op de scène bevinden zich twee kastjes, met enkele gekleurde planken erop die als enige decorstukken dienen. Seynaeve, volledig in het zwart gehuld en op kousenvoeten, haalt twee kleine schoentjes uit zijn zak en laat ze wandelen over één van de kastjes. Tot ze traag van de rand vallen.

 

Gedurende de voorstelling tovert Seynaeve telkens weer kitcherige prullaria uit de kastjes tevoorschijn, zoals een herderinnetje dat een citruspers blijkt te zijn en een porseleinen zoutvat in de vorm van een harlekijn. De maker wekt dingen tot leven en bedeelt ze een verhaal toe: een citroen krijgt oogjes en een ronde steen krijgt armen. Ook de schoentjes van in het begin krijgen een lugubere uitkomst toebedeeld als ze omgekeerd in een plasje ketchup terechtkomen.

 

Waar de voorstelling in geslaagd is, is om eenvoudige voorwerpen poëtische kracht mee te geven. Kijken naar Ain’t done much healing is net als kijken naar een kind dat zich uitleeft met dingen die hij uit mama’s kast vindt, waarna hij er zijn verbeelding op loslaat. Dat zorgt ervoor dat het een voorstelling is waarnaar je gefascineerd kijkt, maar ook dat je bepaalde dingen niet volledig snapt. In eerste instantie is dat niet zo erg, daar gaat het per slot van rekening niet om. Toch heerst er een gevoel dat iets ontbreekt, een rode draad bijvoorbeeld. De precieze bedoeling van Seynaeve is ook niet gemakkelijk te achterhalen, zo is de belofte dat deze voorstelling handelt over verlies, ver te zoeken.

 

 

Kijken naar Ain’t done much healing is net als kijken naar een kind dat zich uitleeft met dingen die hij uit mama’s kast vindt, waarna hij er zijn verbeelding op los laat.

 

Wanneer de voorstelling zijn einde nadert, bergt Seynaeve alle attributen weer op in de kastjes, sluit die en zet alles compact op elkaar. Zelfs het zout dat hij had uitgestrooid stofzuigt hij op. Opgeruimd staat netjes. Seynaeve bedankt ons en zegt ons gedag. We moeten de zaal snel verlaten want enkele minuten later doet hij zijn kleine ritueel weer over voor de volgende sessie. Hoewel er niet echt een krachtige inhoudelijke kern aanwezig was in de voorstelling, gaat het verlaten van de zaal gepaard met een verslagen en misschien zelfs eenzaam gevoel die de eenvoud en stilheid van de voorstelling oproept.

 

Ain’t done much healing speelt nog in CAMPO Victoria op 15 december. Er zijn sessies om 19u30, 20u15 en 21u.

 

 

 

Beeld: CAMPO

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓