In 1926 voerde de Oostenrijkse schrijver Ferdinand Bruckner zijn doorbraak Krankheit der Jugend op, een tragikomisch relaas van de verloren generatie na de Eerste Wereldoorlog. Negentig jaar later waagt Theater Zuidpool zich aan een herwerking van deze modernistische klassieker. In Zieke jeugd manifesteren een aantal jonge wolven van het Vlaamse theater zich als de stem van een nieuwe generatie en dat levert energiek, eigentijds en verfrissend theater op met een tijdloze thematiek.

Désiree (Greet Jacobs) is een uitmuntende studente geneeskunde. Ze is verliefd op de pas afgestudeerde Marie (Maya Sannen), maar die is in een relatie met de wannabe schrijver Petrell (Simon Van Buyten). Die voelt zich evenwel gevangen en bemoederd in zijn relatie en valt op de intense en ambitieuze Irene (Marjan De Schutter). Ook Désirees ex Freder (Jonas Leemans) maakt zijn opwachting, die de naïeve Lucy (Danielle De Nul) tot zijn speelbal maakt. Ten slotte is er nog de iets oudere Alt (Greg Timmermans), wiens serene voorkomen uiteindelijk ook maar een façade blijkt te zijn.

De korte synopsis hierboven doet misschien vermoeden dat Zieke jeugd een klef, soapachtig melodrama is. Niets is minder waar. De jongelui bekampen elkaar met het nihilisme van Nietzsche en de psychoanalyse van Freud en vechten een schrander verbaal steekspel uit tot ze er letterlijk bij neervallen. Want daar draait het vooral om in dit stuk: het vooruitgangsoptimisme van voor de Groote Oorlog heeft bij deze jongelui plaats geruimd voor een existentiële crisis, waarbij ze zichzelf een radicaal dilemma voorschotelen: “Verburgerlijken of zelfmoord!”

De jongelui bekampen elkaar met het nihilisme van Nietzsche en de psychoanalyse van Freud en vechten een schrander verbaal steekspel uit tot ze er letterlijk bij neervallen.

Bruckner stelt met dit toneelstuk een accurate diagnose van zijn tijd. Niet alleen hebben de personages moeite met de chaos en het hoge tempo van de moderne tijd, ook zijn ze gedesillusioneerd en gedegouteerd door de gruwel van de oorlog. Bovendien schetst Bruckner treffend de onzekerheid en twijfel die elke twintiger van elke generatie heeft bij de start van het volwassen leven. Een quarterlifecrisis zoals dat tegenwoordig heet. Een mens zou voor minder de zin van het leven in vraag stellen.

De voorstelling focust op de relaties tussen zeven individuen die, op een kantelmoment in hun leven, omgaan met maatschappelijke conformeringsdruk, seksuele bevrijding en zelfontplooiing. De historische context van het origineel is zo goed als weggegomd in deze bewerking. Het enige wat nog doet herinneren aan de oorlog is Alt, die op onverwachte momenten “Niet deserteren!” brult en duidelijk nog worstelt met het trauma van die periode. Regisseurs Koen van Kaam en Jorgen Cassier maken zo bewust de keuze om het stuk van alle politieke connotaties te ontdoen. Hierdoor benadrukken ze de tijdloze dimensie van de thematiek. Dat laat zich ook merken in de neutrale kostumering en het sobere strakke decor, met glazen tegels en felle spots als enige ondersteuning van de cast.  

Regisseurs Koen van Kaam en Jorgen Cassier maken bewust de keuze om het stuk van alle politieke connotaties te ontdoen. Hierdoor benadrukken ze de tijdloze dimensie van de thematiek.

De sterren van de avond zijn ongetwijfeld de jonge acteurs, die ongedwongen spelen en alle registers opentrekken. Het spelplezier druipt van de voorstelling. Soms leidt hun tomeloze energie tot een onevenwichtig geacteerde scène, maar dat bedekken we graag met de mantel der liefde. Twee spelers verdienen een speciale vermelding: Maya Sannen en Jonas Leemans. De eerste krijgt het meeste venijn in haar woorden, de tweede heeft duidelijk aanleg voor het humoristische werk.

Zieke jeugd verveelt nooit en maakt de twee uur rond zonder ook maar een moment de aandacht van het publiek te verliezen. Hopelijk betekent deze productie een grote stap voorwaarts in de prille carrière van deze beloftevolle jonge talenten. 

Foto’s: Koen Broos