Democrazy had een zondagavond vol girlpower gepland en daar moest Tumult.fm uiteraard bij zijn. Tsar B zou triomferen in de Balzaal, zoveel was zeker, maar eerst kwam WWWater ons nog een halfuurtje met haar gezelschap vereren. We houden wel van bassen die de broekspijpen doen flapperen; gelukkig, want anders was het een lange avond geweest.

Soms heeft een mens niet méér nodig dan een MacBook en een Nordmann-drummer (Elias Devoldere) om goeie muziek te maken, zeker niet als die vergezeld wordt door de stem en podiumprésence van Charlotte Adigéry. WWWater, die een prachtige sample van haar grootsheid afleverde in de vorm van het nummer ‘The Best Thing’ voor de Belgica-soundtrack, heeft geen fancy outfit of ingestudeerde pasjes nodig. Wat vette beats en een less is more-attitude zijn meer dan genoeg om de Balzaal aan het dansen te brengen. We zien echter nog steeds liever muzikanten dan MacBooks, dus we hopen dat Adigéry wat meer volk meebrengt voor haar onvermijdelijk nakende headlineshow.

Justine Bourgeus, in bijberoep violiste van School Is Cool, kwam uit het niets met haar soloproject Tsar B en werd onmiddellijk de hemel in geprezen. Opener van de avond Myth was alvast al die lof waardig. Het nummer is donker, dansbaar en sexy, en doet zo wat denken aan Banks met een scheut oriëntaalse saus. Myth blijkt een prachtig proevertje van wat Bourgeus Dark Blue Oriental R&B heeft gedoopt. Maar wie met de troeven van Banks gaat lopen, moet er ook de pijnpunten bijnemen: een nauw, zelf uitgevonden genre belooft toppers (Escalate, Myth, Swim), maar garandeert meestal ook dat de andere nummers net iets teveel flauwe afkooksels daarvan lijken. Bovendien is het geen zekerheid dat elk gebrek aan diepgang in de muziek kan worden opgelost door er een Oosters geïnspireerde zanglijn tegenaan te gooien, of dat empowerment en durf per se gelijk staan aan een epilepsie-inducerende lichtshow.

We worden een beetje zenuwachtig van de manier waarop Tsar B schijnbaar onbezonnen danst op de delicate grens tussen stijl en gimmick

De Balzaal was volledig uitverkocht en hoewel we er nog steeds niet helemaal uit zijn of het publiek naar Tsar B zwermt omdat ze Vlaanderens nieuwste muzikale revelatie beloofd werden of uit oprechte interesse, werd de show zonder twijfel gesmaakt.  Zingen kan ze zeker en het is altijd smachtend uitkijken naar de momenten waarop ze haar viool bovenhaalt. Bovendien kwam tot ieders verrassing Sylvie Kreusch (Soldier’s Heart) een nummertje meezingen. Deze leading ladies van de Belgische muziekscene samen op een podium zien staan, was een van de hoogtepunten van de avond. 

Desondanks heeft Bourgeus ons toch niet volledig kunnen overtuigen. Tsar B is een totaalspektakel, een act, een persona, en dat maakt ons achterdochtig. In een wereld waar de fake vintage van H&M en de faux gezelligheid van Starbucks de norm zijn, snakken we naar authenticiteit en laat het nu net dát zijn waar Tsar B absoluut niet voor staat. “Over smaken en kleuren…”, zult u beginnen en gelijk heeft u, maar dat neemt niet weg dat we een beetje zenuwachtig worden van de manier waarop ze schijnbaar onbezonnen danst op de delicate grens tussen stijl en gimmick.

En als een vergelijking met Beyoncé dan toch niet kan ontbreken in een Tsar B-gerelateerd artikel, laat het dan deze zijn: WWWater in het voorprogramma van Tsar B zien, voelt een beetje als Solanges A Seat at the Table in handen krijgen nadat je een half jaar Beyoncé's Lemonade gebinged hebt: je denkt dat je houdt van licht megalomanische superpop, tot je zo'n parel van absolute puurheid te pakken krijgt. De “Belgische indiequeen” was wel degelijk aanwezig in de Balzaal, alleen was het niet Tsar B.