Bij het lezen van de synopsis Théo et Hugo dans le même bateau kwam het schaamrood me op de wangen en begon mijn hart sneller te slaan. Twee mannen die in een woud van mannelijk naakt voor elkaar vallen, dat kan alleen maar vonken geven. De liefhebber van de explicietere homo-erotische film in mij werd wakker. Een kus op de wangen in beeld brengen is voor doetjes. Deze film van Olivier Ducastel en Jacques Martineau beloofde het echte werk, maar zouden we door het bos van mannelijk naakt nog de bomen zien? Is de verhaallijn niet bedekt onder een dikke laag testosteron?

De film valt met de deur in huis. Onmiddellijk wordt de toeschouwer geconfronteerd met een bende mannen die zich aan elkaar vergrijpen in een Parijse darkroom. Niks wordt aan de verbeelding overgelaten.

Seks spat gewoon van het scherm.

Toch kan er in mijn ogen geen vergelijking met porno gemaakt worden. Porno focust op de seksuele daad, het is een doel op zich (de werken van Colby Keller en Lust Cinema niet inbegrepen).

In deze film is seks niet het doel. Het is een startpunt. Hier wordt de seksuele daad gebruikt om een spanning te creëren tussen de twee protagonisten. Op een bepaald moment treedt er zelfs een soort van gewenning op. De aanvankelijke opgewondenheid die ik voelde bij de aanblik van al dat mannelijk naakt maakte snel plaats voor nieuwsgierigheid naar de verdere ontwikkeling van de relatie tussen de twee mannen. 

De expliciete scènes in de darkroom maken plaats voor dialogen in de straten van Parijs. De roes die deze mannen beleefden, maakt al snel plaats voor ontgoocheling en angst.

Beide mannen ontdekken dat ze niet even eerlijk zijn geweest tegenover elkaar.

Hierdoor ontstaan spanningen die hun prille relatie onder druk zetten. De lege straten vormen een mooie metafoor voor hun desolate emoties. Théo en Hugo hebben het gevoel dat ze op zichzelf aangewezen zijn. De sporadische ontmoetingen met anderen helpt om hun relatie ten opzichte van elkaar te definiëren.

Achteraf bekeken is deze film een omgekeerd liefdesverhaal. Vaak wordt de aanloop naar het samenzijn voorafgegaan door spanningen. Het koppel overwint deze spanningen en leeft nog lang en gelukkig. Théo et Hugo begint met een gelukkig samenzijn. Pas achteraf beginnen de spanningen die hun geloof in elkaar doet afnemen.