Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

MACBAIN | DOOD PAARD | NTGENT

REVIEW | PODIUM
vr 27.01.2017 | 19:00

door Silke Bomberna

In tijden van Hiddleswift en Brangelina brengt Dood Paard ons Macbain: de koppelnaam van twee mannen, de één tegen zijn zin de stem van een generatie, de ander tegen zijn zin koning van Schotland. Shakespeares Schotland en Cobains Seattle liggen misschien in tijd en ruimte ver uiteen, hun personages leunen opmerkelijk dicht bij elkaar aan.

Macbain: de koppelnaam van twee mannen, de een tegen zijn zin de stem van een generatie, de ander tegen zijn zin koning van Schotland

Het eerste deel van het drieluik verliep echter wat stroef. Beide acteurs varieerden tussen de rollen rockster en interviewer, met wisselend succes. Gillis Biesheuvel kruipt in de huid van Kurt Cobain en vertelt over zijn inspiratiebronnen, zijn slechte jeugd en het feit dat hij zijn zonnebril aanhoudt om slechte foto’s te vermijden. Hij is niet zozeer een verpersoonlijking van Cobain als van alle rocksterren die de Nirvanafrontman net niet wilde zijn. Desalniettemin komt de boodschap aan: friemelend praat Cobain over hoe hij het idee van Scentless Apprentice uit Patrick Süskinds Parfum haalde. Dat gaat hij meer doen, zegt hij, ideeën uit boeken halen, want zelf is hij uitgeput, te leeg om nog iets origineels te bedenken.

 

Manja Topper daarentegen krijst er vaak onverstaanbaar en met een onaangenaam schelle stem wat op los, overigens in groot contrast met de eerder soft-spoken Courtney Love. Bovendien heeft Toppers Courtney Love meer weg van een hersenloze sloerie, waardoor de daaruit volgende conversatie met Cobain beter past in Oh Oh Cherso (“Kusje! Kusje! Geef me dan toch een kusje!”) dan als mogelijk gesprek tussen de koning en koningin van de grunge.

 

Vervolgens kruipen de twee acteurs achter de sofa om poppenkast te spelen, met enkele zeer niet-kindvriendelijke maar aangrijpende scenes uit Macbeth. Er wordt danig van kostuum gewisseld en in heel deze pantomime gaat de kracht van de tekst vaak verloren. Jammer, want Gerardjan Rijnders’ interpretatie van Macbeth is best onderhoudend.

Het publiek ziet twee koppels wiens relatie beetje bij beetje afbrokkelt door de druk van roem

Ondanks de initiële aarzeling vertoont Macbain wel degelijk enkele glimpen van genialiteit wanneer de parallellen tussen Macbeth en Cobain worden getrokken. Het publiek ziet twee koppels wier relatie beetje bij beetje afbrokkelt door de druk van roem. Beide mannen worden meegesleept door hun dromen en eindigen uiteindelijk in hun ergste nachtmerrie. Opgejaagd door externe krachten (zoals de pers in het geval van Cobain of politieke tegenstanders bij Macbeth) en hun eigen demonen vinden ze nergens nog rust. Geplaagd door verslaving – aan drugs, aan macht – en gevangen in een labyrint van verkeerde beslissingen is hun ondergang uiteindelijk onvermijdelijk.

 

Bovendien ziet Macbain er ook gewoon ongelooflijk goed uit: een licht overdadig gebruik van een rookmachine zorgt dat er constante nevel over het speelvlak en het publiek hangt. Het plafond daalt steeds verder neer op de personages en doet, bekleed met ratelend bestek, tevens dienst als de dineertafel van Macbeth. Een vloer bezaaid met speelgoed en vleeshaken behangen met poppen doen ons geloven dat we in een horrorspeelkamer terecht zijn gekomen. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt door luide soundscapes, bliksem- en dondereffecten. Fans van visuele humor komen dan weer aan hun trekken met Biesheuvel, die gekleed gaat in een kilt met houthakkersmotief (een mooie verzoening van Schotland en grunge) en een T-shirt waarop een pistool afgebeeld staat.   

Rijnders waagde zich aan een gedurfde adaptatie van Macbeth en vond parallellen waar veel theatermakers ze niet zouden durven zoeken

Wat ons eerst een prachtige premisse leek, liet ons toch voornamelijk op onze honger zitten. Misschien waren onze verwachtingen te hoog, misschien vertaalt de Nederlandse humor zich niet zo goed naar een Belgisch publiek of misschien hebben we het wel helemaal mis. Gerardjan Rijnders waagde zich in elk geval aan een gedurfde adaptatie van Macbeth en vond parallellen waar veel theatermakers ze niet zouden durven zoeken.

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓