Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

MOONLIGHT | PINX 2017 | SPHINX CINEMA

REVIEW | FILM
di 31.01.2017 | 12:00

door Lennart Soberon

Internationaal gelauwerd en voor een Oscar genomineerd, is regisseur Barry Jenkins met Moonlight prompt gelanceerd als een niet te negeren stem in het Amerikaanse filmlandschap. Geen lofrede blijkt loos te zijn, want de film behoort tot één van de meest indrukwekkende portretten van seksuele ontluiking en onderdrukking in recente jaren.

 

De tweede langspeelfilm van dit opkomend filmtalent handelt over de emotionele omzwervingen van Chiron. Als jonge Afro-Amerikaan groeit hij op in de ruwe buitenwijken van Miami, waar hij dan ook worstelt met een hardvochtige leefomgeving en onbegrip voor zijn homoseksualiteit. Jenkins kadert dit onconventionele coming-of-age verhaal in drie aktes, waarbij we Chiron volgen doorheen de fases van kind, adolescent en volwassen man. Getreiterd door zijn leeftijdsgenoten en verwikkeld in een destructieve relatie met zijn alleenstaande moeder, vindt hij een onwaarschijnlijk vadersurrogaat in de tedere drugsdealer Juan. Wat volgt zijn jaren van verwarring en vervreemding waarin Chiron zich probeert te navigeren rondom rolpatronen waaraan hij niet kan conformeren.

 

Grote emoties en makkelijk drama worden geschuwd en Jenkins weet met een minumum aantal regels dialoog een emotioneel rijk portret te schetsen.

 

Door het verhaal op te splitsen in drie momentopnames, elk zo’n tiental jaar van elkaar gescheiden, wordt er spaarzaam omgegaan met contextinformatie. Grote emoties en makkelijk drama worden geschuwd en Jenkins weet met een minumum aantal regels dialoog een emotioneel rijk portret te schetsen. Moonlight vormt zo een poëtische oefening in beheersing. De regisseur heeft een scherp oog voor detail en weet door gelaagde cameravoering en muziekgebruik de gevoelsstaat van Chiron met intense schoonheid te evoceren. De interne strijd en honger naar intimiteit die de zwijgzame jongen, tiener en man van binnenuit verscheuren, worden op deze manier hartverscheurend herkenbaar gemaakt. Ook de acteerprestaties van een cast aan minder bekende en volledig onbekende spelers zijn opmerkelijk.

 

Hardgeleerde wijsheden komen samen in een stijlvol geschoten, emotioneel integere vertelling.

 


Net zoals de personages in Moonlight zich pogen te verzetten tegen voorverpakte categorieën, lijkt Jenkins zelf ook mainstream filmconventies van zich af te willen schudden. De camera is dichterlijk vrij; vaak zwevend doorheen associaties en droombeelden, om dan abrupt de kijker opnieuw vast te zetten in een onontkoombaar harde realiteit. Onuitgesproken verlangens en opgekropte frustraties mogen dan wel het merendeel van Chirons bestaan domineren, het zijn de vertoningen van warmte en tederheid die menig armhaar laat rechtstaan. Deze intieme belevingen van romantische en seksuele ervaringen worden hier gevoelig in contrast geplaatst met de verbale en fysieke wreedheden waarmee de film confronteert. De grootste verwezenlijking van Jenkins ligt in de manier waarop hij discreet uit deze persoonlijke verhalen een bredere politieke betekenis weet te puren. Zonder de kijker ooit belerend met de vinger te wijzen, slaagt hij erin gewichtige thema’s te verkennen en vele van de breuklijnen te duiden die een natie verdelen. Zowel bullebakken, rolmodellen en geliefden maken hun opwachting in de verschillende passages van Chirons leven, en allen zijn ze even illustratief voor de structuren die ons kneden en disciplineren. Identiteit wordt genuanceerd getoond als iets rekbaar en performatief, maar ook als het resultaat van krachten waar we niet aan kunnen ontkomen. Deze hardgeleerde wijsheden komen samen in een stijlvol geschoten, emotioneel integere vertellingen over eenzaamheid en verlangen aan de rand van de Amerikaanse samenleving.

 

Prijzen of niet, als de verfrissende wind aan de kusten van Florida blaast Barry Jenkins de Amerikaanse Indie-filmindustrie nieuw, bruisend leven in.

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓