Op vrijdagavond staan traditioneel vernissages op de planning in bruisend Gent. Ditmaal voor u verteerd: een openbare Double Date, een concert van FÄR en de hamvraag “wat gebeurt er als je twee kunstkoppels samen zet en de artistieke chemie zijn ding laat doen?”.

In De Ruimte schotelt wekelijks een kunstgericht en/of muzikaal programma naar voren, wat duidelijk in de smaak valt bij creatieve sympathiekelingen en koppels die wel eens met kunst naar buiten willen komen. Nora De Decker, Björn Pauwels, Maya Strobbe en Stan D’Haene nemen hun intieme dubbeldate ter hand en zetten het om in iets dat uitmondt in een clash tussen relatieve figuratie en abstractie. De mannen trekken eerder de kaart van de eerste, de vrouwen van de tweede.

Daar waar D’Haene een inkijk geeft in enkele parallelle werelden, zoals zijn video over een door de mens gemaakt insectenhotel, laat Pauwels ruimte voor reflectie – letterlijk. Stille wateren die de omgeving reflecteren worden vertaald naar op een rij geplaatste emmers met spiegels en water. Je ziet jezelf op de niet-oneindige bodem en narcissus-gewijs kan de contemplatie beginnen – of toch alleszins bij mij, want ik denk soms te lang na over de dingen. Zwaar filosoferen over het leven, misschien liever niet op een nuchtere maag op een vrijdagavond, daarvoor dienen mijn nachten immers al. Dit geheel terzijde, de installatie zet aan tot discussie en reflectie en brengt evenwicht in de eerste ruimte.

Mocht u de volgende vrijdagavonden niet weten wat te doen, ’t is daar best fijn (in) In De Ruimte.

Het meest enthousiast word ik van de interne spanning tussen het werk van De Decker en dat van Strobbe, die beide op subtiele wijze de grenzen, soms letterlijk, aftasten. Het vaak voorkomende cirkelelement bij Strobbe, doorprikt en gevuld door een lijnenspel of kleuren, leidt tot intense dialogen met De Deckers lineaire aanpak. Simpele houtenstokjes om mee te roeren in uw take away koffie zijn gemuteerd in primair gekleurde vormen waarin de ruimte zich probeert te manifesteren en de lijnen des te meer suggereren. In haar andere werken impliceert ze minder en breekt en bouwt ze ruimtes op, opnieuw door middel van een lijn- en primair kleurenspel. Het sferische bij Strobbe enerzijds en het lineaire bij De Decker anderzijds, verhouden zich niet tegenstrijdig maar wisselen af, converseren en entertainen.

Dat enthousiast moment verandert al snel in een gemoed van zwaarder kaliber, naar aanleiding van FÄR – u kent ze wel, het geesteskind van An-Sofie De Meyer en Tim De Gieter. Nu eens gitzwart, duister en krachtig, dan weer heerlijk energiek en op sommige momenten poppy, voelt FÄR aan als door Frank Deboosere voorspeld wisselvallig weer, waarbij omstandigheden elkaar explosief afwisselen en de atmosfeer soms sinister aanvoelt. Toegegeven, het geluid is op sommige moment niet zo goed afgesteld en de ruimte is te verlicht – wel top marks voor de rood-groene laserfiguren op de achtergrond. Niettemin kijk ik na deze ontmaagding uit naar een volgende ontmoeting.

Afijn, de double date voelt in zijn geheel niet ongemakkelijk of geforceerd aan. Mocht u de volgende vrijdagavonden niet weten wat te doen, ’t is daar best fijn (in) In De Ruimte.