De nieuwe voorstelling van Ontroerend Goed werd gevormd uit verschillende geldeenheden en £¥€$ (Lies) gedoopt. De kijker neemt gedurende twee uur deel aan een ingenieus economisch spel met gokallures. Verwacht geen doorsnee voorstelling, maar eerder belevingstheater. Lees hier het relaas van een dobbelloser.

In het Engels werd ik in de zaal ontvangen. Er heeft zich een rijtje gevormd met keuvelende mensen, en wanneer ik eindelijk zie waarom het wat meer tijd kost, popel en kerm ik tegelijk. Hier zal écht deelgenomen worden vanavond. Over de Domzaal van Vooruit staan verschillende barmeubels geïnstalleerd. Telkens voorzien van een keurige croupier (ja, ik heb hiervoor Wikipedia gebruikt) en vijf stoeltjes. Ik schuif aan en merk op dat het een vrouwentafel wordt. Mooi economisch systeem wordt dat. Mooi in elkaar gestoken tafels ook. Als laatste schuift toch nog een man bij ons aan, misschien al goed. Kwestie van wat diversiteit in onze eventuele keuzes.

Dit leek me ideaal: een kleine groep, een kansspel en wat chaos van buitenaf.

Plots wordt op een gong geslagen, waarna alle croupiers gelijktijdig aan hun mini-speech beginnen. Meteen het mooiste moment van de voorstelling. De spelregels worden unisono uitgelegd en er wordt gevraagd om te investeren in de bank van ons land ‘Carolinia’ (genoemd naar de eerste persoon die aan onze tafel mocht aanschuiven). Gelukkig was mijn portefeuille gespijsd door de zakcenten die mijn moeder me toestopte voor ik naar het station vertrok. Van mijn dertig euro investeerde ik er tien in Carolinia. Niet gek veel, maar ik had ook niet meteen door wat hier de verdere gevolgen van waren. Ik kreeg hiervoor tien netjes op elkaar gestapelde chips naar me toegeschoven.

Via een performatief kansspel slaagt iedereen aan mijn tafel erin om zijn potje langzaam aan te dikken. Gooi je een één of twee, verlies je je ene chip die je net inzette, gooi je de andere nummers van de dobbelsteen, dan wordt je inzet verdubbeld. Eitje. Dobbelen ging in het begin nog lekker, ik gooide vijven en zessen. Dit leek mijn spel te worden, mijn chips verhoogden, net als mijn vertrouwen.

Onze enige man aan tafel had ondertussen zijn drie schamele euro’s omgezet in een waar fortuin.

De verdere spelregels had ik hier graag kunnen neerschrijven, maar hoewel ik ooit economielessen kreeg in een journalistiek kader, heb ik die kennis veel te slordig achter me gelaten. Geen idee wanneer en waarom ik plots kaartjes van andere tafeltjes naast ons moest gaan kopen (Het was toch prettig spelen zo?) of waarom ons land het plots al dan niet beter deed in de rankings. Het werd me wat te lastig, en uiteindelijk dobbelde ik enkel om mijn eigen hachje te redden. Mijn chips slonken en investeren in andere landen kon ik al snel helemaal niet meer – als ik dat dan ooit al van plan was. Aan het eind van de tweede ronde, waarschuwde onze enige man aan tafel me dat ik best wat rustiger aan deed, kwestie van zijn leningen nog terug te kunnen betalen. Of zoiets. Hij had ondertussen zijn drie schamele euro’s omgezet in een waar fortuin. Het dobbelgeluk was me tegen dan alweer vergaan.

En voor je het weet zijn er collega-banken failliet, heeft onze tafel verlies geleden en slaat tussendoor de gong nog een aantal keer. Een rush waarin je als deelnemer niet goed weet wat te doen en bijgevolg de intenties van ‘the actual play’ wat uit het oog dreigt te verliezen. Maar daar leek niemand echt om te malen. Iedereen had een leuk twee uur durend pokerspelletje achter de rug en keerde terug naar huis met evenveel flappen in hun achterzak of handtas. Iets wat geanimeerde gesprekken opleverde in de foyer.

Dat het verhaal van £¥€$ me wat ontging door mijn gebrekkig economisch inzicht, stoorde me tijdens het stuk meer dan achteraf. Misschien is dit wel de juiste vorm van theater om de passieve toeschouwer meer uit zijn cocon te halen. Ik stoor me meestal aan het soort theater waarin je actief moet gaan deelnemen, maar dit leek me ideaal: een kleine groep, een kansspel en wat chaos van buitenaf.

Ik mag dan wel een dobbelloser geweest zijn die avond maar ach, dan is daar dan ook zo'n spreekwoord dat aanstuurt op iets van geluk en liefde bij een ongelukkig spel. Huichelaars. Laat ik mijn gemoed daarmee sussen, samen met de cheque van 15.000 (valuta onbekend) die ik toegeschoven kreeg. Of hoe ik mijn vel redde door te mergen met mijn buurvrouw (ja, vanaf nu is mijn Engels economisch vocabularium bijgeschaafd).