The Only Way Is Up is de nieuwe voorstelling van Boris Van Severen en Jonas Vermeulen. Na hun succesdebuut The Great Downhill Journey of Little Tommy (2013) gingen ze opnieuw de richting van muziektheater uit. Maar zeg niet zomaar muziektheater: wie The Only Way Is Up ziet, waant zich eerder in een concert of op een festival.

Van Severen en Vermeulen studeerden in 2013 af in de opleiding drama en kleinkunst. Voor hun nieuwe voorstelling wilden ze elektronische muziek ontdekken, dus vertelden ze van achter hun dj-booths het verhaal van vier personages die opgroeien.

Wie The Only Way Is Up ziet, waant zich eerder in een concert of op een festival.

Geïnspireerd door de BBC-documentaire The Up Series, waarbij Michael Apted elke zeven jaar dezelfde veertien doodgewone mensen volgt in hun leven, werden we welkom geheten in een wereld waarin alles is hoe het lijkt. We volgen de personages op juist onbelangrijke momenten in hun leven en zien de dingen die je in een normaal leven tegenkomt, zoals een relatiebreuk of werkloosheid, de revue passeren. The Only Way Is Up is ook ontstaan uit de eigen leefwereld van de makers: vooral oudere mensen fascineren hen omdat ze vol nostalgie over hun jeugd kunnen vertellen, maar ook vrezen voor hun toekomst. Het probleem van jongvolwassenen, waar Van Severen en Vermeulen toe behoren, is juist dat je in de wereld geworpen wordt en de  ambities en verwachtingen die je als kind had, ziet oplossen.

Niet voor iedereen lopen de dingen af hoe je had gehoopt, maar "When you hit rock bottom, the only way is up"

De voorstelling begint bij een zeer herkenbaar kibbelmoment tussen kinderen over wie wiens beste vriend is, waarbij je niet twee even beste vrienden mag hebben maar waarbij je moet kiezen. Al snel groeien de vier jeugdvrienden (New guy, Chief, Astermouse en Catman) op en gaat het over meisjes versieren en over dromen zoals een ruimtereis maken. Het gaat ook om eigen keuzes willen maken en zich willen afzetten tegen datgene wat de leerkracht of je ouders je opdragen. De jeugdvrienden groeien op tot volwassenen en gaan elk hun eigen weg, waarbij relaties en werk hun leven nu beheersen. In het laatste luik is de rust in hun levens wat teruggekeerd en kunnen ze contempleren over hoe de dingen gelopen zijn. Niet voor iedereen loopt het zoals gehoopt af, maar “When you hit rock bottom, the only way is up”, boezemt ons dat ene treurige personage in.

Van Severen en Vermeulen noemen deze voorstelling niet voor niets een elektro-opera. In een langgerekte intensieve trip passeren er allerlei (toespelingen op) muziekstijlen: vette beats en stemeffecten die aan Daft Punk doen denken, garagerock waar al eens een basgitaar bij wordt gehaald, zeemzoete duetten of ballades met een hoog musicalgehalte en obligatoir gefluit, enzovoort; maar stilstaan doet de muziek nooit.

Met treffende woordkeuzes brengen Van Severen en Vermeulen oneliners die herkenbare situaties uit het dagelijkse leven weergeven. En het rijmt dan nog eens ook!

Een uur lang brachten de heren van The Only Way Is Up op indrukwekkende wijze metrische en zeer muzikale teksten. Met treffende woordkeuzes brengen ze oneliners die herkenbare situaties uit het dagelijkse leven gevat weergeven. En het rijmt dan nog eens ook!

Dat er lang aan deze voorstelling gewerkt werd – het repetitieproces nam maar liefst zes maanden in beslag – is duidelijk. Alles paste goed in elkaar en was ook technisch perfect op elkaar afgestemd. De levensloop van vier personages in zestig minuten tijd, vertolkt door twee acteurs, bleef daardoor heel helder en overzichtelijk. Ook het bijhorende artwork, neonbelichting van de hand van Sarah Yu Zeebroek, was een prachtige aanvulling. Een heel knappe prestatie en een zintuigprikkelende voorstelling waarbij je bij het verlaten van de zaal je eigen leven best kan relativeren.