Cultuurplatform
van Urgent.fm
en cultuur- en onderwijspartners van de stad Gent

contact
partners

VERSLAG VAN DE DAG | GENT JAZZ FESTIVAL | ZATERDAG 15 JULI

REVIEW | MUZIEK
za 15.07.2017 | 14:30

door Philipp Kocks

Amai, wat waren dat een gekke drie dagen jazz dit weekend. Gelukkig is er nog de zondag om even te bekomen. En na Einstürzende Neubauten is dat aangeraden, want toen ze na twee bisronden uiteindelijk definitief van het podium stapten zag je het zwarte gat op sommige gezichten opdoemen. Om dat zwarte gat weer wat op te vullen blikken we even terug op een dag vol prikkeldraadsnaren en gerecycleerd percussiemateriaal.

 

Wie om half vijf nog niet goed wakker was gisteren (na de set van BLOW Trio de dag ervoor hoef je je daarvoor niet te schamen), kon de doeltreffendste wekkertunes wel vinden bij Hypochristmutreefuzz. Zo snoeihard dat er van je haag bijna niets meer overschiet, maar zo technisch perfect dat wat er nog van overblijft herschapen wordt tot een prachtige kleine mini-bonzai. We hebben trouwens steeds het gevoel dat als je 'Hypochristmutreefuzz' vijf keer tegen een spiegel zegt, dat zanger Ramses Van den Eede verschijnt. Gent Jazz zelf omschrijft hen als psychoten en 'de rare kinderen van de klas', wat, als je hen op het podium bezig zag, wel een adequate omschrijving is. 

 

Na dat geweld kon je bekomen op de Garden Stage bij DAAUDie Anarchistische Abendunterhaltung. Ze bestaan inmiddels 25 jaar en hebben daarvoor de Garden Stage omgebouwd tot een museum van hun repertoire. Drie keer speelden ze tussen de andere bands door, en drie keer was het anders. Het was alsof ze een filmmarathon hielden van de originele, de sequel en de sequelsequel. Er zijn trouwens maar weinig mensen die accordeon tot een volwaardig jazzinstrument kunnen verheffen. 

 

Dan was er de zwoelheid zelve, Chrysta Bell, de actrice/zangeres/protegé van David Lynch/allround moordgriet. Ze beglitterde het podium met perfecte soundtrackmuziek, zo'n soort muziek die je door kleine regenachtige straatjes loodst terwijl er chique geklede mannequins je melancholisch uit de etalage aanstaren. Soms keek ik trouwens liever naar de schermen van de mainstage, waar ze alles in zwart-wit projecteerden. Het was alsof ik naar een film van David Lynch keek, maar dan live. 

 

Om onze voeten weer naar de grond te halen hadden we ondertussen weer wat harders nodig. Daarvoor stond Archive perfect geprogammeerd. Gitaren en stuwende ritmes waren het recept voor een strakke set. Met hypnotiserende visuals op de achtergrond en alle bandleden in een soort Archive-legeruniform was de show compleet.

 

Vanaf negen uur zag je de mensenmassa langzaamaan veranderen in een zee van zwarte leren jassen. Je voelde de afwachtende spanning groeien, hoe dichter de wijzer naar halfelf schoof. Gelukkig gingen ook wij al een uur op voorhand vooraan aan het podium te gaan staan want veel andere diehards hadden hetzelfde gedacht. Daarbij was de wirwar van stagehands die al het materiaal voor Einstürzende Neubauten aan het klaarzetten waren een evenement an sich. Met Duitse stiptheid kwamen alle personages het podium op gezweefd. Rudolf Moser, de coole drummer wiens haarsnit nog het meest lijkt op die van de vroegere Bad Seeds; Jochen Arbeit, de elegant oud geworden gitarist; Alexander Hacke, het langharig tuig op de bas; Ash Wednesday, de keyboardspeler die eruitziet alsof hij straks nog een kerkkoor moet begeleiden; N.U. Unruh, de spaced out percussionist, die ook wel eens psychopaat zou kunnen blijken te zijn; en dan de ijskoude Messias zelve, Blixa Bargeld, met het charisma van een gevallen engel. 

 

Wat waren ze weer goed, die Einstürzende. Het is moeilijk om er adjectieven op te plakken zonder het gevoel te hebben dom over te komen. Laten we het houden bij: 'we moeten je niet vertellen dat Einstürzende Neubauten ook ons hoogtepunt was van Gent Jazz 2017.' 

 

Foto's: Bruno Bollaert & Thijs Wyffels

↓  GERELATEERDE ARTIKELS  ↓